لوامع صاحبقرانی جلد 3

سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) از تفسير قول حق سبحانه و تعالى فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً يعنى روى خود را بدار از جهة دين در حالتى كه رو بدين اسلام كنى حضرت فرمودند كه حق سبحانه و تعالى امر فرموده است پيغمبر خود را كه رو به جانب قبله كند و روى خود را از عبادت بتهاى ظاهرى و باطنى بگرداند خالصا مخلصا حاصل آنست كه در اين آيات چند چيز مطلوبست يكى آن كه رو بقبله كنند در حالت نماز دويم بت پرستى را بر طرف كنند و معبود و خداوند خود را يگانه دانند بحسب اعتقاد و غير خدا را شريك خدا ندانند سيم خالص شوند از جهة خداوند خود در اعمال كه هر چه كنند از عبادات همه را به محض رضاى الهى واقع سازند چنانكه در نيت مذكور شد چهارم معنى اعم از همه كه روى ظاهر و باطن را به جانب او كنند و غير او را موجود ندانند و هر چه كنند و گويند همه را از جهة رضاى او واقع سازند و مراد نفس مطلقا منظور نباشد كه خالصا عبارت از بنده بودنست. مخلصا از بندگى كردن.

باز به همين سند موثق كالصحيح ابو بصير گفت از آن حضرت سؤال كردم از تفسير قول اللَّه تبارك و تعالى. وَ أَقِيمُوا وُجُوهَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ حضرت فرمودند كه اين آيه نيز مثل آيه سابقه در قبله است پس معنى چنين مى‏شود كه بداريد روهاى خود را به جانب قبله نزد هر نمازى و اعمّ است از روى ظاهر به كعبه و از روى دل به جانب معبود بر حق و خداوند مطلق و از روى روح و عقل و سر خفى همه را بسوى عالم ملكوت و جبروت و عظموت و لاهوت كه عبارت از عوالم افعال و صفات تنزيهيّه و اسماء و صفات ثبوتيه و عالم ذات اقدس و از