لوامع صاحبقرانی جلد 3

اصحابه الّذين فاتتهم الصّلاة معه بمثل ذلك و كان ذلك وضوء هم للصّلاة ثمّ قام فصلّى فلمّا فرغ غابت الشّمس و طلعت النّجوم و ذلك قول اللَّه عزّ و جلّ وَ وَهَبْنا لِداوُدَ سُلَيْمانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِناتُ الْجِيادُ فَقالَ إِنِّي أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّي حَتَّى تَوارَتْ بِالْحِجابِ رُدُّوها عَلَيَّ فَطَفِقَ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْناقِ و قد اخرجت هذا الحديث مسندا فى كتاب الفوائد)(1)

چون مذكور شد در حديث صحيح كه نماز حضرت سليمان فوت شد و حق سبحانه و تعالى در قرآن مجيد ياد كرده است و عامه تفسيرهاى باطل كرده‏اند سخن خود را مى‏گويد موافق قانون محدثين چون هر چه نقل مى‏كنند سخن معصومين است هر گاه خواهند كه سخنى از خود گويند باين عنوان مى‏گويند كه مصنّف اين كتاب من لا يحضره الفقيه كه محمد بن على بن بابويه است مى‏گويد كه جاهلان از اهل كتاب كه يهود و نصارى باشند اين حكايت را چنين نقل كرده‏اند و جاهلان اهل سنت متابعت ايشان كرده‏اند و چون مصنف ملاحظه از سنّيان فى الجمله مى‏كند اين معنى را نسبت بيهود و نصارى داده است به عنوانى كه سنّيان نيز داخلند بلكه از تفاسير اهل البيت ظاهر مى‏شود در همه جا كه حق سبحانه و تعالى صريحا خطاب و عتاب با يهود يا نصارى يا هر دو دارد كناية با منافقان دارد و همين سنيان در زمان حضرت سيّد المرسلين از جمله منافقان بودند بعد از آن حضرت داد خود را از اسلام خواستند و در ظاهر كلمه مى‏گفتند و در باطن در تضييع دين آن حضرت مى‏كوشيدند تا هفتاد و دو ملّت به همرسيد و يك ملّت بر حق ماندند و آنها قليلى از اكابر صحابه بودند كه ايمان حقيقى داشتند و منافقان در زمان آن حضرت نهايت خوف داشتند و هر روز هزار قسم مى‏خوردند كه ما مؤمنيم كه مبادا كشته شوند يا رسوا شوند به نزول آيه در تصريح به اسماى‏