لوامع صاحبقرانی جلد 3

ايستند و ملائكه آنها را كشند از روى تعظيم و مؤذنان به آواز بلند نيكو اذان گويند پس به گريه افتاد گريه سختى كه آواز او بلند شد يا سبب گريه من شد كه به آواز بلند ناله و گريه كردم پس چون خاموش شد پرسيدم كه چرا اين همه گريه مى‏كنى گفت حق سبحانه و تعالى ترا بيامرزد به ياد من آوردى چيزى چند را كه از معشوق خود و از برگزيده من و برگزيده عالميان شنيده‏ام چون آن حضرت (صلّى الله عليه وآله وسلّم) به خاطرم مى‏رسد مى‏گريم و ظاهر مى‏شود كه بلال از جمله ارباب قلوب بوده است و راوى بحسب عادت مى‏گريسته است چون مى‏ديده كه او گريه مى‏كرده است او نيز مى‏گريسته است و آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) و آله مى‏فرمودند كه بحق آن خداوندى كه مرا به راستى به پيغمبرى فرستاده است كه مؤذنان بر خلايق خواهند گذشت و بر روى اين شتران نفيس ايستاده باشند و گويند اللَّه اكبر اللَّه اكبر پس چون تكبير را بگويند فريادى و غوغايى عظيم از امت من برخيزد پس اسامة بن زيد در وقتى كه حضرت اين حديث را مى‏فرمودند حاضر بود پرسيد كه اين فرياد چه چيز خواهد بود و چه چيز مى‏گويند حضرت فرمودند كه اين صدا سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه خواهد بود و چون مؤذنان تكبير را گفتند خلايق بقيه تسبيحات اربع را خواهند گفت و چون مؤذنان گويند كه اشهد ان لا اله الا اللَّه امّت من گويند كه همين خداوند را در دار دنيا عبادت مى‏كرديم و ساير آله باطله را عبادت نمى‏كرديم پس فرشتگان گويند كه راست گفتيد و چون مؤذنان گويند اشهد انّ محمدا رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و صلوات در امالى نبود و ظاهرا از نساخ زياد شده باشد امت من گويند كه اين پيغمبريست كه رسالت از جانب حق سبحانه و تعالى بما آورد و ما به او ايمان آورديم با آن كه او را نديده بوديم پس به ايشان گويند كه راست گفتيد اين پيغمبر