لوامع صاحبقرانی جلد 3

مع مودّتهم إيّاه بالجنّة)(1)

و از آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) منقولست كه جمع نمى‏شود رغبت به رحمت الهى و خوف از بديهاى خود و از غضب الهى در دل احدى مگر آن كه بهشت از جهة او واجب مى‏شود پس چون نماز كنى دل خود را متوجه حق سبحانه و تعالى كن تا رغبت و رهبت به آيات وعد و وعيد حاصل شود يا بالخاصيّه حاصل مى‏شود هر چند نفهمد معنى آيات را و اين معنى مجربست پس به درستى كه نيست بنده مؤمن كه دل خود را در نماز متوجه حق سبحانه و تعالى كند مگر آن كه حق سبحانه و تعالى البته دلهاى مؤمنان را مايل به محبت او مى‏كند و محبت مؤمنان سبب دعاى ايشان است در دنيا و شفاعت ايشان است در آخرت و يا آن كه فايده دنيويست و با اين محبت حق سبحانه و تعالى بهشت نيز عطا مى‏فرمايد و صدوق در ثواب الاعمال به سندى كالصحيح از آن حضرت روايت كرده است كه فرمودند كه حق سبحانه و تعالى هر بنده را كه عطا كند به او ورع و پرهيزكارى با ترك محبت دنيا البته بهشت عطا مى‏كند پس حضرت فرمودند كه من دوست مى‏دارم كه هر يك از شما كه متوجه نماز شويد دل خود را متوجه خداوند خود سازيد و دل را مشغول امور دنيوى مگردانيد كه هر مؤمنين كه دل خود را در نماز متوجه خداوند سازد حق سبحانه و تعالى نظر شفقت و مرحمت به جانب او مى‏كند و دوستى خود را در دل او در مى‏آورد و با دوستى خود دلهاى مؤمنان را مايل به او مى‏كند كه او را دوست دارند و مظنون اين است كه هر دو يك حديث باشد و تغييرات از نساخ شده باشد و اللَّه تعالى يعلم و على أيّ حال ظاهر مى‏شود كه روح عبادت حضور قلب است و شكى نيست كه عبادت بى‏حضور قلب مقبول نيست و سبب قرب نمى‏شود و مقصود اعظم از عبادات قرب بندگان است بجناب اقدس أو اگر نماز با حضور قلب باشد البته نماز سبب‏