لطفا منتظر باشید ...
نامه 022-به ابن عباس
خطاب به عبدالله بن عباس پس از حمد خدا و درود بر پيغمبر اكرم (ص) اى عبدالله ابن عباس بدان انسان گاهى بر اثر دريافت چيزى كه در انتظار آن نبوده و فكر مى كرده كه نابوده شده شادمان مى گردد و گاهى به علت از دست دادن چيزى كه نمى باسيتى در بدست آوردن آن مى كوشيده اندوهناك مى سازد پس در اين صورت تو بايد شاديت به خاطر آخرت باشد كه حقيقتش را يافته اى و اندوه خويش را به خاطر آن از ياد برده آنچه از دنيا يافته اى شادى نكن و بر هر چه كه از دنيا داده اى غمگين نباش و بى صبرى نكن بايد سعى تو در كار بعد از مرگ باشد.نامه 023-پس از آنكه ضربت خورد
وصيت و عفو سفارش من با شما اين است كه چيزى را با خداوند بزرگ شريك و انباز نگردانيد، اما محمد صلى الله عليه و آله را نكند كه سنت او را تباه سازيد (و از جاده شريعت و طريقتش بيكسو شويد، شما بايد همواره) اين دو عمود را پايدار بداريد، اگر اين دو دستور را بكار بستيد، ديگر نكوهش شما مورد ندارد من همان يار ديروز شمايم كه امروز مورد پند و عبرت شمايم، من فردا از شما جدا خواهم شد. اگر نمردم و ماندم كه خود صاحب اختيار خون خويشم و اگر نماندم كه نيستى ميعادگاه من است و من اگر عفو كردم و گذشتم، پس آن گذشت براى من باعث نزديكى هست و از براى شما نيكوئى و ثواب است، بناراين شما هم بگذريد، مگر دوست نداريد كه خداى تعالى كه گناهان شما را هم ببخشد و بيامرزد، سوگند با خداى كه من از اين مرگى كه ناگهانم فرو گرفت، سبب كراهتى در خويش نديده و از پيدايش آن ناخورسند نيم، هم اكنون من مانند آن تشنه اى وارد شونده به آبگاه و جوينده اى يابنده مى باشم. زيرا كه آنچه كه نزد خدا است، براى نيكان بهتر است.نامه 024-وصيت درباره دارايى خود
به هنگام تقسيم ميراث اينست آنچه كه بنده خدا على ابن ابيطالب امام مومنين در مورد دارائى خويش رضايت و خوشنودى الهى و وصال به بهشت امر به اجراى آن مى نمايد كه بر اثر آن به لطف خداوند آسايش جاودانه يابد. بعد از من پسرم حسن وصى مى باشد كه دارائى من به طورى كه شايسته باشد به فقرا و آنهائى كه سزاوارند تقسيم نموده و مى بخشند اگر براى حسن رويدادى پديد آمد حسين زنده است و وصى من پس از حسن او مى باشد آنچه را كه وصيت نموده ام او انجام خواهد داد بهره بردارى از ميراث من براى جگرگوشگان فاطمه همان اندازه است كه براى ساير فرزندانم مى باشد، اجراى اين وصيت نامه را به اين دليل به فرزندان فاطمه نمودم تا خشنودى خداوند و رسول اكرم (ص) و اقوام او و شرافت خويشاوندى با آن حضرت را بجا آورده باشم، البته مشروط بر اينكه هر شخص متصدى تقسيم اين دارائى است ثروت من اين مال را به همان طورى كه هست باقى گذارد و ميوه آن را در آنچه به آن مامور گشته و راه نموده شده است، صرف نمايد و شرط مى كند كه نهالى از زاده هاى درخت خرماى اين دهها را نفروشد تا اين كه از براى اين روئيدن نخلها زمين آن دهها مشتبه شود و هر يك از كنيزانم را كه با آنها همبستر بوده ام و مرا از آنان فرزندى مى باشد و يا بار دارند با فرزندش بهم بسپاريد و من آنان را به خود واگذار مى نمايم و آزادش مى گردانم ولى اگر فرزند آن كنيز بميرد و خودش زنده باشد دوباره او به آزادى فردى مى رسد براى اينكه با اين حكم ديگر نام كنيزى از او برداشته نمى گردد و پس از آن مختار است در كار و راه خود.
