برداشت غلط برخى متصوفه
اما قرآن در اين آيه به مطالب را به شكلى ذكر كرده است كه براى بعضى كه به اصطلاح يك نوع تصوفهاى افراطى دارند، حتى سوء تفاهم به وجود آورده، به اين معنى كه اصلا آيه را به طور ديگرى معنى كرده اند. آيه مىگويد: هر كس كه از خانه خودش بيرون رود در حالى كه به سوى خدا و پيامبرش كوچ كرده است...مى گويند: درست است كه مبدا را خانه خودش ذكر مىنمايد و اين مربوط اخلاق انسان است. به سوى خدا مسافرات كردن يعنى سير و سلوك قلبى و معنوى داشتن، مراتب اخلاص را طى كردن، به مقامات قرب بالا رفتن. به مقامات قرب بالا رفتن احتياجى به اين ندارد كه انسان خانه و لانه اش را رها كند. انسان مىتواند زير كرسى بنشيند و در عين حال نفس خودش را تهذيب و تصفيه كند و خودش را خالص نمايد تا تقرب به ذات خدا پيدا كند؛ نماز بخواند، روزه بگيرد، دعا بخواند، كارهايى بكند كه موجب تقرب به ذات خداست. مىگويند: غايت اين سير خداست، به سوى خدا بالا رفتن. گفت:
سلوك راه عشق از خود دهايى است
نه طى منزل و قطع مسافات
نه طى منزل و قطع مسافات
نه طى منزل و قطع مسافات