در دو جلسه گذشته درباره دو اصل هجرت و جهاد - كه در اسلام وجود دارد و در قرآن كريم مكرر اين دو و توام با يكديگر ذكر شده اند - بحثهايى ايراد شد. بحث امروز ما متمم بحثهاى قبلى است و درباره ارزش اين دو در تربيت و تكميل روح انسان از جنبه اخلاقى و احيانا از جنبه اجتماعى صحبت مىكنيم. قبلا تعبير خاصى را كه در شكل افراطى، از هجرت و جهاد شده است بيان كرديم و حقيقت را توضيح داديم.ما اگر بخواهيم روح هجرت و جهاد را در همه جبهه ها، اعم از مادى و معنوى به دست مىآوريم مىبينيم هجرت يعنى جدا شدن، خود را جدا كردن از آنچه به انسان چسپيده يا انسان خود را به آن چسپانده است، و جهاد يعنى درگيرى، چه جهاد با دشمن و چه جهاد با نفس.هجرت و جهاد دو چيزى هستند كه اگر نباشند، براى انسان جز زبونى و اسارت چيزى باقى نمى ماند. يعنى انسان آن وقت به معنى حقيقى انسان است كه زبون آنچه به و احاطه پيدا كرده و به او چسپيده است يا خودش را به آن چسپانده، نباشد و الا اگر انسان، زبون محيط مادى و يا زبون محيط معنوى اى باشد كه در آن زيست مىكند، انسان آزاد به معنى واقعى نيست، انسانى اسير و زبون و بيچاره است.
لطفا منتظر باشید ...
