ز باده بده ساقيا زود دادم ز بيداد عشقت به فرياد آيم به آتش كنندم همى بيم آن جا بدان آتش آنجا مبادا كه سوزم من از آتش عشق هم نرم گردم مرا توبه و پارسايى نسازد همى تا ميان عاشقى را ببستم دو چشمم بر آبست و پر آتشم دل منم بنده ى عشق تا زنده باشم بجز عشق تا عمر دارم نورزم دل از باده ى عشق خوبان نتابم ز نيك و بد اين و آن فارغم من نه آويزم از كس نه بگريزم از كس مرا عشق فرمانروا اوستادست ببردم به تن رنج در كنج محنت هوارانيم همنشين من چو خود من كم آزار و بي رنج و پاكيزه عرضم مرا برتن خويش حكميست نافذ بهر حال و هر كار آيد به پيشمز كس خير و خوبى نباشد نخواهم ز كس خير و خوبى نباشد نخواهم
كه من خرمت خويش بر باد دادم نيايد بجز باده ى تلخ يادم من اين جا ز عشق اندر آتش فتادم درين آتش اينجا رهايى مبادم اگرچه ز پولاد سختست لادم شبانگاه مي بايد و بامدادم بلا را سوى خويشتن ره گشادم سر آورده بر خاك و در دست بادم اگر چه ز مادر من آزاد زادم اگر بيش باشد ز صد سال زادم چنين باد تا باد رسم و نهادم برين نعمت ايزد زيادت كنادم نه گيرنده بازم نه بي مهر خادم من استاده فرمانبر اوستادم كه گنج خرد بر دل خود نهادم به شاگردى استاد عقل ايستادم كه پاكست الحمدلله نژادم من استاده فرمانبر آن نفاذم خداوند باشد در آن حال يادمبدانچم بود با همه خلق رادم بدانچم بود با همه خلق رادم
لطفا منتظر باشید ...
