مبارز او بود كاول غزا با جان و تن گيرد ز آن عقبا نينديشد بدين دنيا فرو نايد گر خواهد بقا يابد ببايد مردنش اول ببايد رفت بر چرخش كه تا با مه سخن گويد نمي دانند رنج ره بدان بر خيره مي لافند عيار آن است در عالم كه در ميدان عشق آيد نگردد دامن ره رو به آب هفت دريا تر چو مرد از غير فارغ شد ز دنيا سر بگرداند از آن اسرار پوشيده كه عاشق دارد اندر دل تو گفت عاشقان دارى و كار فاسقان لابد مرا بارى نشايد زد به پيش هيچ عاشق دم پر از زهرست كام من سنايى خوش سخن زانم ولى ميرا استادان از اين زيبا سخن دارددرين دلق به صد پاره مرا طبعي ست پر گوهر درين دلق به صد پاره مرا طبعي ست پر گوهر
ز كوى تن برون آيد به شهر دل وطن گيرد نه جرم بوالحكم خواهد نه جاى بوالحسن گيرد اگر معروفيى باشد كه هم از خويشتن گيرد ببايد سوخت چون شمعش كه صحبت با لگن گيرد نه زان و جهست اين لقمه كه هر كس در دهن گيرد مصاف هستى و مستى همه بر هم زدن گيرد همه او گردد از معنى چو ترك ما و من گيرد سپاه فقر بي ترتيب پس آمد شدن گيرد اگر بر خار برخواند همه عالم سمن گيرد بدخشان بد به دست آيد اگر نعمان يمن گيرد كه هر ساعت غم دنيا به گردم انجمن گيرد قيامت زهر بايد خورد گر دستم سخن گيرد حسينى بايد از معنى كه تا جاى حسن گيردچو بگشايم ز فضل او جهانى نسترن گيرد چو بگشايم ز فضل او جهانى نسترن گيرد
لطفا منتظر باشید ...
