حقيقت استعاذه - عرفان اسلامی جلد 5

به قول عارف نيشابورى :

و مثل كسى كه استعاذه مى‏كند ، ولى خاطرش متعلق است به غير حق و در دلش فكرهاى نفسانى و وساوس شيطانى است ، مثل كسى است كه بر در قلعه محكمى ايستاده و حيوانى هيولا و درنده متوجه اوست كه به او حمله كند و او به زبان گويد پناه مى‏برم از شر اين حيوان به اين قلعه محكم اما بر جاى خود ايستاده و به درون قلعه نمى‏رود تا از شر آن دشمن در امان بماند ، اين‏گونه استعاذه كه لقلقه زبان است ، دردى دوا نكرده و از هيچ شرى انسان را در امان نمى‏برد .

حقيقت استعاذه

اول

امتثال فرمان حق است ، آن مقدار مبالغه كه در مطاوى كلمات نورانى قرآن به جهت تسبيح واقع شده ، در باب استعاذه به همان ترتيب دستور صادر گشته ، مثلاً كلمات تسبيح را به چهار نوع ذكر مى‏كند :

مصدر : چون « سُبْحانَ رَبِّكَ » .

ماضى : چون « سَبَّحَ لِلّهِ » .

مضارع : چون « يُسَبِّحُ لِلّهِ » .

امر : چون « سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ » .

هم چنان كلمات منطوى بر استعاذه با وجوه اربعه مذكور است .

مصدر : چون« مَعاذَ اللّه » .

ماضى : چون « عُذْتُ بِرَبِّى » .

مضارع : چون « أَعُوذُ بِاللّه » .

امر : چون « اِسْتَعِذْ بِاللّه » .