نماز در حال كسالت - عرفان اسلامی جلد 5

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

عرفان اسلامی - جلد 5

حسین انصاریان

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

در قسمتى از يك روايت قدسى آمده :

وَرُبَّما صَلَّى الْعَبْدُ فَاَضْرِبُ بِها وَجْهَهُ وَاَحْجُبُ عَنّى صَوْتَهُ اَتَدْرى مَنْ ذلِكَ ؟

يا داوُدَ ذاكَ الَّذى يَكْثُرُ الاِْلْتِفاتَ اِلى حَرَمِ الْمُؤمِنينَ بِعَيْنِ الْفِسقِ وَذاكَ الَّذى يُحَدِّثُ نَفْسَهُ اَنْ لَوْ وُلّىَ اَمْراً لَضَرَبَ فيهِ الرِّقابَ ظُلْماً[121] :

چه بسا عبدى كه نماز مى‏خواند و من آن نماز را به صورتش مى‏زنم و بين خود و صدايش حجاب قرار مى‏دهم ، مى‏دانى چنين عبدى كيست ؟

اى داود ! آن نمازگزار كسى است كه به ناموس مردم مؤمن زياد با ديده گناه نظر مى‏كند و به خودش مى‏گويد : اگر صاحب قدرتى شدم گردن مردم را مى‏زنم آن هم به ستم ! !

يا مُوسى لا اَقْبَلُ الصَّلاة اِلاّ مِمَّنْ تَواضَعَ لِعَظَمَتى وَاَلْزَمَ قَلْبَهُ خَوْفى وَقَطَعَ نَهارَهُ بِذِكْرى وَلَمْ يَبُتْ مُصِرّاً عَلَى الْخَطيئَةِ وَعَرِفَ حَقَّ اَوْليائى وَاَحِبّائى[122] :

اى موسى ! نماز قبول نمى‏كنم مگر از كسى كه براى عظمت من فروتنى كند و دلش ملازم با خوف من باشد و روزش به ياد من تمام شود و شب را در حال اصرار بر گناه صبح نكند و عارف به حق اوليا و عاشقان من باشد .

مى‏توان گفت كه نماز مردمى كه حقوق خدا و انبيا و امامان و اوليا را پايمال مى‏كنند ، قبول است ؟

مى‏توان گفت كه نماز اهل فسق و فجور و غرق شدگان در درياى معصيت و گناه نماز است ؟

تا پيوند ايمانى و اتصال اسلامى انسان به پروردگار عزيز عالم و شؤون حضرت حق محكم نباشد ، تا انسان در تمام شؤون حيات تقوا و خويشتن‏دارى از گناه را مراعات ننمايد ، تا آدمى عملا به شرايط صحت و قبولى نماز توجه نكند ، نماز او قابل قبول حضرت حق نخواهد بود ! !

نماز در حال كسالت

اميرالمؤمنين عليه‏السلام مى‏فرمايد :

هيچ كدام از شما با حالت كسالت يا خواب آلودگى يا با افكارى كه او را به خود مشغول مى‏سازد ، به نماز نايستد ؛ زيرا او در پيشگاه پروردگار مى‏باشد و جز اين نيست كه بهره و نصيب عبد از نمازش به همان اندازه است كه از روى قلب توجه به خدا داشته و نيز آن حضرت از رسول اسلام نقل مى‏كند كه :

دو ركعت نماز مختصر ولى با تفكر و در حال يقين بهتر است از يك شب زنده‏دارى[123] !

وضو يا غسل ، يا تيمم را مطابق با احكام اسلام به جاى آريد ، آن گاه در مكان مباح يا بهتر از آن در مسجد جاى بگيريد ، سپس اول وقت را مراعات كنيد ، آن گاه با تمام هستى يعنى با عقل و روح و قلب و نفس و بدن به طرف قبله بايستيد ، سپس دل و جان را همان‏جا و براى هميشه از رذايل اخلاقى از قبيل ريا ، حسد ، بخل ، حقد ، كينه ، عجب ، نفاق و ... پاك كنيد و مواظب باشيد كه شكم و شهوت و لباستان آلوده به حرام نباشد ؛ آن گاه تمام حواس خود را در نيت خالص متمركز كرده با قرائت صحيح تكبيره‏الاحرام گفته و با عربى صحيح و حال الهى مسير نماز را حركت كرده و با غم و غصه به خاطر پايان گرفتن نماز ، سلام نماز را ادا نموده از نماز خارج شويد و تصميم قاطع شما بر اين باشد كه تا رسيدن به نماز ديگر از هر گناهى دورى جوييد ، آن وقت به طور حتم اميدوار به قبولى چنين نمازى باشيد .

/ 239