تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 134

بوده است و امام و پيشوا به معنى كسى است كه حق تقديم دارد و بايد به او اقتدا شود و اطاعت او واجب است.

[السفك ]: دوست داشتن خون و خونريزى است.

[نسبح ]: تسبيح به معنى پاك دانستن خدا است از آنچه شايسته او نيست.

[نقدس ]: تقديس پاك و پاكيزه كردن، و نقيض آن تنجيس يعنى نجس و پليد كردن است.

36 [ازلّهما]: زلّة و خطيئة و معصية و سيئة به معنى واحد است، و ضد خطيئة اصابة (به معنى مصاب و بر حق بودن) است. مى گويند «زلّت قدمه» يعنى «قدمش لغزيد» و «زلّ فى مقالته» در گفتار خود دچار لغزش شد.

و زلّة زوال از حق است و «أزلّه الشيطان» يعنى شيطان او را از حق لغزاند و دور كرد.

[اهبطوا]: هبوط و نزول و وقوع (افتادن) در معنى همانند يكديگرند، و آن، حركت كردن از بالا به پايين است. گاه هبوط به معنى درآمدن در جايى و فرود آمدن در آن به كار مى رود و خداى تعالى گفت: «اهبطوا مصرا» وارد مصر شويد.

[مستقر]: قرار به معنى ثبات است، و مستقر ممكن است به معنى استقرار و قرار گرفتن باشد يا به معنى مكانى كه در آن استقرار صورت مى گيرد.

[متاع ]: متاع و تمتع و متعة و تلذّذ معانى نزديك به يكديگر دارند، و هر چه را كه مايه تمتع و بهره مندى باشد، متاع مى خوانند.