تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 192

و طبيعى است كه چنين پيمان خدايى وجود نداشته، و از خودپرستى و دوستى ذات چنين تصورى بر ايشان پيدا شده است.

[81] سپس قرآن حكيم تأكيد مى كند كه هر انسان در برابر كارهاى خود، چه بخواهد و چه نخواهد، پيش خدا مسئول است. و عهد و پيمان خدا تنها همين است، و اين سنتى از او است كه تغيير و تبديل نمى پذيرد:

«بَلى - آرى.»

آرى، پيمانى هست، ولى از گونه اى ديگر است.

«مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ- هر كس بدى پيشه كند، و گناه آن وى را فراگيرد، از اصحاب آتش است كه جاودانه در آن خواهد ماند.»

شايد تعبير (وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ) حاكى از آن است كه انسان گاهى گناه مى كند و سپس از خدا آمرزش مى خواهد و خدا توبه او را مى پذيرد، ولى اگر گناهكارى فراوان شود و توبه اى آنها را نشويد، در اين صورت گناهان از هر طرف او را احاطه مى كنند و ديگر مجالى براى توبه و بازگشت به خدا باقى نمى ماند، و اين آيه در حق كافران و كسانى كه در حكم كافرانند صدق مى كند، از آن روى كه گناهان همه شان را فراگرفته است، و اين سخن دليل آن است كه نژادپرستان هر چه زودتر، به تصور اين كه از مسئوليت به دورند، در گناهان خود غوطه ور مى شوند، و گناهان ايشان را مى گيرد و به آتش مى اندازد كه جاودانه در آن باقى بمانند.

[82] و به همان گونه كه در مسئوليت ميان نژاد و نژادى ديگر تفاوتى وجود ندارد، به همان گونه هم در پاداش خوب ميان اقوام تفاوتى وجود نخواهد داشت.

«وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيها خالِدُونَ- و كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى نيكو كردند، از اصحاب بهشتند و جاودانه در آن خواهند ماند.»