تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 408

«وَ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ وَ الْحِكْمَةَ وَ عَلَّمَهُ مِمَّا يَشاءُ- و خداوند به او پادشاهى و فرزانگى داد و از آنچه مى خواست به او آموخت،» و او را جانشين در زمين و به فرمان خود پادشاه و پيامبر قرار داد كه حكايت آن در مناسبتهاى ديگر خواهد آمد. ولى قرآن در اين جا مى خواهد اين نكته را به ياد ما بياورد كه پادشاهى از آن خدا است و آن را به هر كس كه خواهد مى بخشد، و بر ما است كه اين پادشاهى را از او بخواهيم، به همان گونه كه پيروزى و توانگرى و زندگى از او است.

قرآن كريم در مناسبتهاى متعدد از فلسفه جهاد و برجسته ترين هدفهاى آن سخن گفته، و در اين جا نيز به مناسبت سخن گفتن از داود نيز از اين فلسفه ياد كرده و گفته است:

«وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَ لكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعالَمِينَ- و اگر چنين نباشد كه خدا به وسيله پاره اى از مردم از پاره اى ديگر جلو گيرد، زمين تباه شود، و خدا بر جهانيان بخشنده است.»

كه از بندگان خود امتى رسالتى فراهم مى آورد كه به دفاع از اصول الاهى تجسم يافته در حق و عدالت و آزادى و ... و ... مى پردازد، و به مبارزه با كسانى مى پردازد كه بر اثر تلقين هواى نفس به ستمگرى و برده ساختن ديگران روزگار مى گذرانند و مردمان را از شر ايشان مى رهاند، و اين خود فضل و احسانى بزرگ بر مردم است، و اگر اين امت نبود، زندگى بشرى به صورتى بدتر از زندگى درندگان جنگل درمى آمد كه در آن قوى ضعيف را مى خورد و ضعيف به خوردن ضعيف تر از خود مشغول مى شود، و همگان در بيم و هراس و نادارى و ناكامى به سر مى برند.

و هر چه اين امت پرنشاطتر و مؤمنتر باشد، به كار برده شدن اصول و مبادى الاهى نيكوتر صورت مى گيرد، و هر وقت امت در انجام دادن واجب خود سستى نشان دهد (چنان كه در روزگار ما چنين است) فساد و تباهى بيشتر در سراسر زمين گسترش پيدا مى كند.

[252] و به همان گونه كه زندگى و توانگرى و فرمانروايى و پيروزى از