تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 461

هر گناه در ذات شخص و داخل اجتماع او آثارى از خود بر جاى مى گذارد، و بر انسانى كه از گناهان خود به خدا توبه مى كند واجب است كه در پاكيزه كردن آنچه گناهان در وى تباه كرده است سخت بكوشد، و در اين جا به رحمت خدا نيازمند است:

«وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ- و بر ما ببخش و ما را بيامرز و بر ما رحمت كه تو ياور و سرور مايى، پس ما را بر گروه كافران پيروز گردان.»

دعاى اخير چشمداشت امت به آينده است چشمداشتى كه هدف مقدس امتى محسوب مى شود كه همه فرزندان آن بر گرد آن قرار گرفته اند.

هر امت نيازمند هدفى است كه همچون ريسمانى آنان را به يكديگر ببندد، و مجرايى كه تلاشهاى امت در آن بريزد، و مقياسى براى پيشرفت با پس ماندگى آن باشد، و فرزندان امت را براى فداكارى و بخشندگى و شور و نشاط عمومى و تعاون آماده سازد.

و امت مسلمان نگران روزى است كه در آن بر كافران پيروز شود، و اصول اسلام در جهان تحقق يابد، و خير آن به همه مردمان جهان برسد. چشم به راه به كار برده شدن رسالت آن در زمين است، و لذا امتى متجاوز يا نژادپرست يا استعمارگر نيست، بلكه امتى است كه وجود خود را آماده بخشندگى مى كند.