تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 542

و با تضرع از خدا خواستار كشف حقيقت شويم.

«فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبِينَ- كه لعنت خود را بر دروغگويان قرار دهد.»

در اين جا دروغگو نمى تواند لعنت را بر خود فروريزد و رسوا مى شود و پيامبر اسلام (ص) يك بار اهل خانه خود را جمع كرد و براى رو به رو شدن ترسايان نجران و انجام دادن ابتهال رفت، ولى آنان از حضور خوددارى كردند و رسوا شدند.

[62] حق از آن خدا است، و به احتجاج پرداختن درباره آن از طريق ابتهال به خدا صورت مى گيرد، ولى كلام خدا در كجا يافت مى شود؟ در «قرآن» ... در آن جا كه از طريق قصه هاى واقعى درباره حق با ما سخن مى گويد، پس حق در راه روشن قرآن الفاظ يا قواعد مجرد نيست، بلكه بصيرتهايى است از لابه لاى قصه هاى واقعى براى ما حاصل مى شود.

اين قصه ها به اعتراف كردن به حقيقت توحيدى مى انجامد كه بينشى كامل و تفسير درست از همه ظواهر و نمودهاى زندگى در اختيار ما قرار مى دهد.

ولى توحيد و يكتاپرستى كناره گيرى از زندگى اجتماعى نيست، بلكه توحيدى كه قصه هاى تاريخى قرآن بازتابى از آن است، ما را به پروردگارى راهنما مى شود كه بر زندگى مستولى است و تدبير آن را به دست دارد، و عزيز توانا و حكيم است. به سبب عزتش، توانايى وى در زندگى آشكار مى شود، و چون حكيم است علم خويش را به خدمت مى گيرد. نگاه كنيد به قرآن و ببينيد كه چه مى گويد:

«إِنَّ هذا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا اللَّهُ وَ إِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ- اين است داستانهاى راست، و خدايى جز خداى يگانه نيست، و خدا توانا و حكيم است.»

[63] و هر كه از حق پيروى نكند، از باطل پيروى خواهد كرد، و به نتيجه اى جز فساد و تباهى نخواهد رسيد. و خدا از او دور نيست، بلكه از حال او آگاه است و از او مراقبت مى كند و ناگهان او را مى گيرد.