تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 71

كه آن را از گوينده اش مى شنوم و ديگر نتوانستم خود را به سبب معاينه قدرت او سر پا نگاه دارم» «2».

2- از صفت ايمان داشتن به قرآن صفت بزرگوارانه ديگرى نشأت مى گيرد كه عبارت از آمادگى براى مورد عمل و تطبيق قرار دادن آيات آن است. اين صفت شرطى مهم براى فهم آيات خدا است، چه تسليم پيش از جستجوى حق سبب آماده شدن نفس براى بحث مجرد است، به همان گونه كه استكبار و ترديد داشتن در قبول نتايج بحث علمى از ارزش اين بحث در نزد انسان مى كاهد و در نتيجه او را از اين بحث منصرف مى كند.

از اين رو بر انسان لازم است كه قرآن را پيشواى خود قرار دهد و زمام كار خود را به آن تسليم كند، و اين كار را پيش از تلاوت آيات انجام دهد. و امام على عليه السلام در وصف انسان مؤمن چنين مى گويد: «كتاب زمام او را به دست گرفته و راهبر و پيشواى او است آن جا كه سنگينى او از ميان برود، فرود مى آيد، و هر جا كه منزل او است پايين مى آيد».

و گروهى از مردم قرآن مى خوانند و آن را به مقتضاى هواى نفس خويش چنان تأويل مى كنند كه از عمل كردن به آن خود را دور نگاه دارند بدانيد كه اينان به فهم قرآن هرگز دست نيافته اند، بلكه تلاوت قرآن بر وزر و وبال آنان افزوده است.

كسى به علم قرآن دسترس پيدا مى كند كه نسبت به حق فروتنى كند و در برابر خدا تسليم شود و در صدد جستن واقعيت باشد، در حالى كه پيش از آن آماده پيروى حقيقت و در صدد يافتن آن بوده است.

2- تفسير صافى، ج 1، ص 47.