تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 75

هيچ فرستاده اى را نفرستاديم مگر اين كه به او وحى كرديم كه معبودى جز من وجود ندارد، پس مرا بپرستيد.

پس ارتباط ميان بندگى خدا و معتقد بودن به يگانگى او، از اين رو امرى واقعى است كه بنده مسئوليت بندگى خدا را بر عهده دارد، و بدين گونه است ارتباط ميان آيات در اين گفته خداى تعالى:

«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يُشْهِدُ اللَّهَ عَلى ما فِي قَلْبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ وَ إِذا تَوَلَّى سَعى فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيها وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْفَسادَ» (البقره/ 205)- و بعضى از مردم چنانند كه گفته ايشان درباره زندگى دنيا تو را به شگفتى مى اندازد و خدا را بر آنچه در قلب خود دارد گواه مى گيرد در صورتى كه او از سختترين دشمنان است و چون پشت كند و برود به تلاش كردن براى تباهى در زمين مى پردازد و كشت و نسل را هلاك مى كند، و خدا فساد را دوست ندارد.

كه در آن ارتباط آيه اول به آيه دوم برخاسته از ارتباط ميان صفات منافقان است، و ايشان از يك سو كلام خود را به ظاهرى جذاب و گيرنده آرايش مى دهند، و از سوى ديگر به فساد و تباهى مى پردازند.

قرآن از نمونه اى از مردم براى ما سخن مى گويد، و به همين سبب به ذكر همه صفات آنان مى پردازد، و هيچ صفتى در ايشان بدون صفتى ديگر رشد پيدا نمى كند.

اين ارتباط را در پايان آياتى مى يابيم كه غالبا به ياد از يك يا دو صفت خدا پايان مى پذيرد. ارتباطى با گونه مضمون ياد شده در آيه دارد، و مثلا در اين آيات كريمه دامنه ارتباط آخر آيه را به مضمون آنكه ارتباطى واقعى است مى يابيم:

«وَ هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا وَ يَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَ هُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ» (الشورى/ 28)- و او است آنكه پس از نوميد شدن ايشان باران را فرومى فرستد و رحمت خود را بر همه مى گستراند و او سرور ستوده است.