تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 623

[143] و مؤمن حقيقى كسى است كه زندگى دنياى خود براى خريدن زندگى آخرت در معرض فروش مى گذارد، و هر چه دارد به خدا تقديم مى كند تا در مقابل آن بهشت را براى خود بخرد، و به همين سبب آرزوى مؤمن با آرزوى مرد معمولى متفاوت است، چه او خواستار رنج و جهاد بيشتر و بنا بر اين فدا شدن و مردن در راه خدا است تا بتواند آخرت شايسته اى براى خويش تأمين كند.

«وَ لَقَدْ كُنْتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَيْتُمُوهُ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُونَ- شما پيش از آنكه با مرگ رو به رو شويد، آرزوى مرگ مى كرديد آن را ديديد و اكنون به آن مى نگريد.»

پس شايسته تر براى شما آن است كه به وعده خود وفا كنيد، و با اطمينان خاطر به پيشباز مرگ رويد، بدان سبب كه آرزويى از شما است كه به آن رسيده ايد.

[144] سپس ارتباط مؤمن با رسالت خدا شديدتر از ارتباط او با رسول اللَّه است، و لذا مرگ رسول در او اثر منفى ندارد، چه پيش از آن رسولهايى بوده و از دنيا رفته اند كه رسالتهاى ايشان پس از مرگشان باقى مانده است، و بنا بر اين رسالت هدف است نه اشخاص، و بر ما است كه خود را در راه بقاى رسالت فدا كنيم و در اين انديشه نباشيم كه مرگ ما بر رسالت اثر مى گذارد، بلكه، بر عكس، به شهادت رسيدن ما براى رسالت سبب محكمتر شدن پايگاه آن در اجتماع خواهد بود.

«وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِكُمْ وَ مَنْ يَنْقَلِبْ عَلى عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئاً- و محمد (ص) نيست جز پيغمبرى كه پيش از او رسولان بوده و در گذشته اند آيا اگر بميرد يا كشته شود، از دين خود برمى گرديد و هر كه از دين خود برگردد به خدا هيچ زيانى نمى رساند.»

ولى مؤمنان استوارى كه نفس خود را تنها به رسالت پيوستگى داده اند، كسانى هستند كه سرانجام پيروز مى شوند، چرا كه با ايمان به رسالت و قربانى كردن خود در راه آن شكر نعمت رسالت را گزارده اند.