تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 631

[150] تنها بايد از خدا فرمان بريد و بيمى از كافران نداشته باشيد، بدان سبب كه خدا هر كس را كه به يارى او برخيزد يارى مى دهد و او بهترين يارى دهندگان است.

«بَلِ اللَّهُ مَوْلاكُمْ وَ هُوَ خَيْرُ النَّاصِرِينَ- بلكه خدا مولى و سرور شما است و او بهترين يارى كنندگان است.»

[151] حال سؤال اين است: خدا چگونه بندگان مؤمن خود را يارى مى كند؟

پاسخ: خدا با افكندن ترس و رعب در قلوب مشركان، و به علت ساده مشرك بودن آنان نسبت به خدا، به يارى بندگان خود اقدام مى كند، چه شرك به معنى تقديس ارزشى مادى جز خدا است، همچون ارزش مال يا مقام يا زمين، در واقع اين ارزشها براى خود آنها تقديس نمى شود، بلكه از جهت پيوستگى به ذات بشرى چنين مى شود. مردى كه زمين خود را تقديس مى كند، نخست به تقديس ذات خود مى پردازد، و سپس به تقديس نزديكترين چيز به خودش كه همان زمين او است اقدام مى كند و نيز چنين است تقديس مال كه آن هم تقديس ذات است، و چون مال به ذات خدمت مى كند، از اين لحاظ تقديس مى شود.

پس شرك نتيجه دوستى شديد ذات و خودمحورى است، و اين بالطبع به خوف و جبن مى انجامد، ولى مؤمن پرستش خود را تنها به خدا اختصاص مى دهد.

«سَنُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ كَفَرُوا الرُّعْبَ بِما أَشْرَكُوا بِاللَّهِ ما لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً وَ مَأْواهُمُ النَّارُ وَ بِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِينَ- به زودى در دل كسانى كه كفر ورزيدند، ترس خواهيم انداخت، از آن روى كه چيزى را شريك خدا قرار دادند كه سلطانى و حجتى بر آن فرود نيامده بود، و جايگاه آنها آتش است كه جايگاه بدى است براى ستمگران.»

در صورتى كه مؤمنان از چيزى بيم ندارند، بدان جهت كه ذات خود را پيش نمى اندازند و بر آن بيمناك نيستند، و براى آنكه جايگاه ايشان بهشت است كه بهترين جا براى مؤمنان است.