تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 653

وقت با كشته اى در راه خدا رو به رو شوند كه به آنان مى پيوندد، انس و كرامت ايشان افزايش پيدا مى كند.

«فَرِحِينَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ- به نعمتى كه خدا به آنان داده است، شادند،» يعنى نعمت شهادت كه درهاى ديگر نعمتهاى خدا را در آخرت بر روى آنان مى گشايد.

«وَ يَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ- به كسانى كه پس از ايشان به آنان نپيوسته اند، مژده مى دهند كه ترسى برايشان نيست و اندوهى ندارند.»

مؤمنانى كه به شهدا نپيوسته اند، اسباب بشارت و مژده دادن براى شهيدان به شمار مى روند، چه آنان مى دانند كه اينان قدم به يك زندگى برتر و والاتر گذاشته اند كه نه ترسى در آن است و نه اندوهى، و لذا با ديدن مؤمنان شاد مى شوند.

[171] و براى شهيدان در نزد خدا سبب ديگرى براى بشارت وجود دارد، و آن نعمت خدا است كه از اندازه اى كه آدمى براى پاداش عمل تصور مى كند بيشتر است. هنگامى كه ثمره اعمال خود را مشاهده مى كند كه در نزد خدا گم شده، شادمان مى شوند، و چه بزرگ است شادى انسانى كه مى بيند ثمره تلاشهايش از ميان رفته و بيش از آن در اختيار او قرار گرفته است.

«يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ وَ أَنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ- از نعمت و فضل خدا شادمانند، و به اين كه خدا پاداش نيكوكاران را ضايع نمى كند.»

[172] اينان گروهى از مؤمنانند كه در راه خدا به شهادت رسيده اند، اما گروه ديگر كسانى هستند كه در مقاومت پافشارى مى كرده اند و با وجود زخم ديدن دچار شكست نشده اند، و هنگامى كه پيغمبر اسلام (ص) آنان را براى آراستن صفهاى خود فراخواند تا پس از آن به هجوم بر دشمنان قيام كنند، دعوت او را