حکمت 052 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 052

(و فرمود:) شكيبايى دو گونه است: شكيبايى بر آنچه خوش نمى شمارى و شكيبايى از آنچه آن را دوست مى دارى.

حکمت 053

(و فرمود:) توانگرى در غربت چون در وطن ماندن است و درويشى در وطن، در غربت به سر بردن.

حکمت 054

(و فرمود:) قناعت مالى است كه پايان نيابد.

حکمت 055

(و فرمود:) مال مايه شهوتهاست.

حکمت 056

(و فرمود:) آن كه تو را از گزندى ترساند چون كسى است كه تو را مژده رساند.

حکمت 057

(و فرمود:) زبان درنده اى است، اگر واگذارندش بگزد.

حکمت 058

(و فرمود:) زن كژدمى است، گزيدنش شيرين.

حکمت 059

(و فرمود:) چون تو را درودى گويند درودى گوى از آن به، و چون به تو احسانى كنند، افزونتر از آن پاداش ده، و فضيلت او راست كه نخست به كار برخاست.

حکمت 060

(و فرمود:) پايمرد، خواهنده را همچون پر است.

حکمت 061

(و فرمود:) مردم دنيا همچون سوارانند كه در خوابند و آنان را مى رانند.