(و فرمود:) گناهى كه پس از آن مهلت دو ركعت نماز گزاردن داشته باشم مرا اندوهگين نمى دارد.
حکمت 292
(و از او پرسيدند: خدا چگونه حساب مردم را مى رسد با بسيار بودن آنان؟ فرمود:) چنانكه روزى شان مى دهد با فراوان بودنشان. (پرسيدند: چگونه حسابشان را مى رسد و او را نمى بينند؟ فرمود:) چنانكه روزى شان مى دهد و او را نمى بينند.
حکمت 293
(و فرمود:) فرستاده تو ميزان خرد تو را رساند و نامه ات رساتر چيزى است كه از سوى تو سخن راند.
حکمت 294
(و فرمود:) آن كه به بلايى سخت دچار است چندان به دعا نياز ندارد تا بى بلايى كه بلايش در انتظار است.
حکمت 295
(و فرمود:) مردم فرزندان دنيايند، و فرزندان را سرزنش نكنند كه دوستدار ما در خود چرايند.
حکمت 296
(و فرمود:) گدا فرستاده خداست، كسى كه او را محروم دارد خدا را محروم داشته، و آن كه بدو بخشد خدا را سپاس و حرمت گذاشته.
حکمت 297
(و فرمود:) غيرتمند هرگز زنا نكند.
حکمت 298
(و فرمود:) براى پاسبانى بس بود مدت زندگانى.
حکمت 299
(و فرمود:) فرزند مرده تواند خفت، و مال ربوده ديده بر هم نتواند نهفت. (و معنى آن اين است كه او بر كشته شدن فرزند شكيبايى دارد و بر ربوده شدن مال طاقت نيارد.)
حکمت 300
(و فرمود:) دوستى پدران سبب خويشاوندى ميان فرزندان است و خويشاوندى را به مودت بيشتر نياز است تا مودت را به خويشاوندى.
لطفا منتظر باشید ...
