لطفا منتظر باشید ...
خطبه 153-در فضائل اهل بيت
و دل مرد خردمند را ديده اى است كه بدان پايان كار خويش نگرد، و به ژرفى و بلندى آن راه برد. دعوت كننده اى خواند، و اميرى حكومت راند. پس دعوت كننده را پاسخ دهيد و فرمانروا را فرمان بريد! به درياهاى فتنه درشدند، و بدعتها را گرفتند، و سنتها را وانهادند. مومنان به گوشه اى رفتند، و گمراهان دروغزن به زبان آمدند و سخن گفتند. ما خاصگان، و ياران، و گنجوران نبوت، و درهاى رسالتيم. در خانه ها جز از درهاى آن نتوان در شد، و آن كه جز از در، به خانه درآمد به دزدى سمر شد.از اين خطبه است مصداق آيتهاى بلند معنى قرآن اند، و گنجينه هاى خداى رحمانند. اگر سخن گويند جز راست نگويند، و اگر خاموش مانند بر آنان پيشى نجويند. پس پيشواى قوم بايد با مردم خود به راستى سخن گويد، و راه خرد پويد، و از فرزندان آخرت بود، كه از آنجا آمده است و هم بدانجا رود. آن كه به چشم دل نگرد، و با ديده درون كار كند آغاز كارش آن است كه بداند آنچه كند به سود اوست يا بر او زيان است، اگر به سود اوست پى آن رود، و اگر به زيان اوست باز ايستد. چه، آن كه نادانسته كارى كند، مانند كسى است كه به بيراهه رود. هر چه در آن راه پيش راند، از مقصود خود دورتر ماند، و آن كه از روى دانش كننده كار است، همچون رونده در راه آشكار است. پس نگرنده بايد بپايد كه پيش مى رود يا پس مى آيد.
و بدان كه هر ظاهرى را باطنى است كه بر مثال آن است، آنچه ظاهرش پاكيزه بود باطن آن نيز آنچنان است، و آنچه ظاهرش پليد است، باطن آن نيز پليد است، و رسول صادق (ص) فرموده است: خداوند بنده را دوست دارد، و كرده او را ناخوش مى دارد، و كارى را خوش دارد و كننده آن را ناخوش مى دارد، و بدان! هر كرده اى چون ميوه اى است كه از گياهى رسته است، و هيچ گياه را از آب بى نيازى نيست، و آبها گونه گون بود. آنچه آبيارى اش نيكو، درختش نيكو و ميوه اش شيرين است، و آنچه آبيارى اش پليد، درختش پليد و ميوه اش تلخ است.
