لطفا منتظر باشید ...
خطبه 146-راهنمائى عمر
عمر با او مشورت كرد كه خود براى جنگ با ايرانيان بيرون شود اين كار پيروزى و خوارى اش نه به اندكى سپاه بود، و نه به بسيارى آن. دين خدا بود كه خدا چيره اش نمود، و سپاه او كه آماده اش كرد، و يارى اش فرمود، تا بدانجا رسيد كه رسيد، و پرتو آن بدانجا دميد كه دميد. ما از خدا وعده پيروزى داريم،- و به وفاى او اميدواريم-. او به وعده خود وفا كند و سپاه خود را يارى دهد. جايگاه زمامدار در اين كار، جايگاه رشته اى است كه مهره ها را به هم فراهم آرد و برخى را ضميمه برخى ديگر دارد. اگر رشته ببرد، مهره ها پراكنده شود و از ميان رود، و ديگر به تمامى فراهم نيايد، و عرب امروز اگرچه اندكند در شمار، اما با يكدلى و يك سخنى در اسلام نيرومندند و بسيار. تو همانند قطب بر جاى بمان، و عرب را چون آسياسنگ گرد خود بگردان، و به آنان آتش جنگ را برافروزان كه اگر تو از اين سرزمين برون شوى، عرب از هر سو تو را رها كند، و پيمان بسته را بشكند، و چنان شود كه نگاهدارى مرزها كه پشت سر مى گذارى براى تو مهمتر باشد از آنچه پيش روى دارى. همانا عجم اگر فردا تو را بنگرد، گويد اين ريشه عرب است، اگر آن را بريديد آسوده گرديديد، و همين سبب شود كه فشارآنان به تو سختتر گردد و طمع ايشان در تو بيشتر. اينكه گفتى آنان به راه افتاده اند، تا با مسلمانان پيكار كنند، ناخشنودى خداى سبحان از عزم آنان به جنگ با مسلمانان از تو بيشتر است، و او بر دگرگون ساختن آنچه خود ناپسند مى دارد تواناتر. اما آنچه از شمار آنان گفتى، ما در گذشته نمى جنگيديم به نيروى بسيارى، بلكه مى جنگيديم با چشم داشتن به پيروزى و يارى.
