(و در حديث آن حضرت است كه:) چون كارزار دشوار مى شد، ما خود را به رسول خدا (ص) نگاه مى داشتيم چنانكه هيچيك ما از وى به دشمن نزديكتر نبود. (و معنى آن اين است كه چون بيم از دشمن بسيار مى بود و اژدهاى جنگ دهان مى گشود، مسلمانان به رسول خدا پناه مى بردند و از او مى خواستند تا خود دست به جنگ بگشايد، اين هنگام به بركت پيامبر، خدا پيروزى بر آنان مى فرستاد و بيمى را كه داشتند با رسول مى گشاد). (و گفته آن حضرت اذا احمر الباس: كنايت از سختى كارزار است و در معنى اين جمله سخنانى گفته اند، نيكوترين آن اينكه: امام گرمى كارزار را به گرمى آتش همانند كرده است كه گرمى و سرخى را در اثر و رنگ خود فراهم دارد، و آنچه اين معنى را تقويت مى كند سخن رسول خداست (ص) كه چون در روز حنين كارزار مردم را ديد، و آن نبرد هوازن بود، فرمود: حمى الوطيس و طيس، افروختنگاه آتش است. رسول خدا (ص) گرمى نبرد مردمان را به گرمى آتش و سختى سوزش آن همانند كرد.)