وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْتَرِي لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَ يَتَّخِذَها هُزُواً أُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ لقمان: 6.يعنى: بعضى از مردم حديث مشغول كننده را ميخرد تا مردم را ندانسته از راه خدا گمراه كند و راه خدا را مسخره گيرد، عذاب خوار كننده براى آنهاست.در مجمع فرموده اين آيه در باره نضر بن حرث بن علقمه نازل شد كه براى تجارت بفارس ميرفت، اخبار عجم را مياموخت و بر قريش نقل ميكرد و ميگفت: محمد بشما اخبار عاد و ثمود را نقل ميكند منهم داستان رستم، اسفنديار و اخبار كسرىها را، مردم بداستانسرائى او گوش كرده و از شنيدن قرآن دست ميكشيدند.در الميزان از تفسير قمى از امام باقر عليه السّلام نقل شده مراد از «مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْتَرِي ...» نضر بن حارث بن علقمه است.نگارنده گويد: گمان بيشتر آنست كه تمام سوره لقمان از براى اين ماجرا نازل شده است و اين سوره مىفهماند كه قرآن حاوى حقائق و راههاى سعادت دنيا و آخرت است و حكاياتيكه در آن نقل شده مثل حكايت لقمان پر از فوائد و نصائح است نه مثل قصّه رستم و اسفنديار كه جز لهو الحديث نيست.
غناء
روايات بسيارى در باره آيه فوق نازل شده كه دلالت دارند بر اينكه غناء و آواز خوانى از مصاديق لهو- الحديث است و حرام ميباشد. رجوع شود بروايات در وسائل و غيره.زندگى لهو:وَ ما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا لَهْوٌ
لطفا منتظر باشید ...
