أَ فَرَأَيْتُمُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى وَ مَناةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرى. أَ لَكُمُ الذَّكَرُ وَ لَهُ الْأُنْثى تِلْكَ إِذاً قِسْمَةٌ ضِيزى نجم:20. ابن كلبى در كتاب «الاصنام» مينويسد: مناة بتى بود متعلّق بقبيله هذيل و خزاعه، اين بت در ساحل دريا در ناحيه مشلّل در محلّى موسوم به «قديد» ميان مكّه و مدينه قرار داشت، پيش همه عرب محترم بود و در كنارش قربانى ميكردند، قبيله اوس و خزرج براى آن قربانى و هدايا مىبردند.قبيله اوس و خزرج چون بحجّ ميرفتند پس از بازگشت سر خود را در نزد منات تراشيده و آنرا اتمام حجّ مىپنداشتند، بتپرستان بعلت علاقه بآن فرزندان خويش را عبد منات وزيد منات ميناميدند.جريان اين بود تا در سال هشتم هجرت (سال فتح مكّه) رسول خدا صلّى الله عليه وآله چهار يا پنج منزل از مدينه خارج شده بودند، على عليه السّلام را فرستاد منات را منهدم كرد و امواليكه در بتكده بود پيش آنحضرت آورد از جمله دو تا شمشير كه ابى شمر غسّانى پادشاه غسّان بآنجا هديّه كرده بود، يكى بنام مخدم و ديگرى رسوب آنحضرت هر دو را بعلى عليه السّلام بخشيد، گويند:ذو الفقار يكى از آندو شمشير بود.در جوامع الجامع فرموده: بقولى لات و عزّى و منات بتهائى بودند از سنگ، آنها را در كعبه گذاشته و عبادت ميكردند.ممكن است لفظ «الاخرى» اشاره باشد باينكه مقام منات پيش آنها از لات و عزّى كمتر بوده چنانكه در تفسير جلالين و جوامع الجامع است.يعنى: مرا خبر دهيد از لات و عزّى و منات كه سوّمين ديگر آنهاست (آيا
لطفا منتظر باشید ...
