از اسماء حسنى است وَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ حجّ: 62. ظاهرا آن بمعنى عظيم القدر است چنانكه علىّ بمعنى بلند پايه است در مجمع آنرا «السّيّد الملك القادر على جميع الاشياء» گفته است.مراجعه بآيات نشان ميدهد كه آن نوعا در ذيل آياتى آمده سخن در قدرت و احاطه خداوند است و على هذا سخن مجمع تأييد ميشود.كبير در غير خدا و در كبير معنوى و جسمى و ايضا بمعنى رئيس و رهبر بكار رفته است مثل ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبِيرُ فاطر: 32. كه معنوى است فَجَعَلَهُمْ جُذاذاً إِلَّا كَبِيراً لَهُمْ انبياء:58. كه ميشود گفت: بزرگى جثّه مراد است. و در آيه إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ طه: 71. مراد رهبر و رئيس ميباشد.
كبرياء
عظمت و حكومت وَ تَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِياءُ فِي الْأَرْضِ يونس: 78. و باشد براى شما عظمت و حكمرانى در زمين؟ وَ لَهُ الْكِبْرِياءُ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ جاثية: 37. مراد از آن در در آيه ربوبيّت عامه و حكومت مطلقه است و لفظ عزيز و حكيم تا حدّى آنرا معنى ميكند.
كبر
(بكسر اول) بزرگى ايضا تكبّر و خود بينى. مثل وَ الَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ
لطفا منتظر باشید ...
