«بدا» در امور تكوينى در تحليل نهايى (همانند نسخ در امور تشريعى) به «اظهار بعد الاخفاء» (آشكار سازى پس از پنهان نمودن) بر مى گردد، نه به «ظهوربعد از خفا» (آشكارى پس از نهانى) يعنى تجلى و ظهورى است كه نسبت به ما درپرده غيب قرار داشته است. امور بدايى، تجليات نوظهور مى باشد كه به اقتضاى اسم مستاثر خداوند و حكومت اسمى بر اسم ديگر به منصه ظهور مى رسند. (329) به علاوه موطن بدا را عالم مثال از اقسام و درجات ظهور بارى تعالى دانسته اندكه عالم قدر و لوح محو و اثبات است (نه عالم قضاى حتمى و لوح محفوظ) كه درآن عالم، تحقق امور به قطعيت و حتميت نرسيده و بسته به علل و عوامل معنوى ياغير آن تبديل پذير مى باشد. (330) علامه دوانى نيز در مورد شباهت نسخ و بداء چنين آورده است: «در نسخ نيز چيزى كه ملازم با نقص يا نقض در شريعت باشد نيست، چرا كه حكم تدوينى و تشريعى در راستاى حكم تكوينى بوده و همان طور كه تعاقب وزمانمندى در عالم تكوين به نظر محبوسان در طومار زمان كه از دريچه تنگ خودبه جهان مى نگرند، معنا دارد، همين طور انتساب تغيير و انتقال به اشيا و مشيتهانيز (چه در ناحيه بدا و چه در ناحيه نسخ) جز در ناحيه درك آنان كه ازمنه ثلاثه برآنها مى گذرد معنا ندارد». (331) امام خمينى (قدس سره) منشا بدا را حضرت اعيان ثابته دانسته اند [هر چندمقام ظهور بدا در خلق ثانى (پس از صادر اول) مى باشد] : «فان منشا البداء هى حضرة الاعيان التى لا يعلم الا هو و البداء... منشا هى الحضرة العلمية نعم ... ظهور البداء...فى الخلق الثانى.» (332)
لطفا منتظر باشید ...
