1- مرحوم علامه قدس سره اطلاع نسبتا وسيع و فراگيرى نسبت به تمام ظواهر قرآنى داشتند و لذا هر آيه را كه طرح مىنمودند طورى درباره آن بحث مىكردند كه سراسر قرآن كريم مطمح نظر بود زيرا يا از آيات موافق بعنوان استدلال يا استمداد سخن به ميان مىآمد يا اگر دليل يا تأييدى از آيات ديگر وجود نداشت طرزى آيه محل بحث تفسير مىشد كه مناقض با هيچ آيه از آيات قرآن مجيد نباشد و هر گونه احتمال يا وجهى كه مناقض با ديگر (1) بحار ط بيروت ج 89 ص 39.(2) رسائل حجيت ظن.(3) بحار ط بيروت ج 89 ص 39 و وسائل كتاب القضاء ج 18 ص 135.