معنى رضا در آيه كريمه" وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى‏" - ترجمه تفسیر المیزان جلد 1

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه تفسیر المیزان - جلد 1

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

صفحه 269

خوب، وقتى عطاهاى خدا به بندگان با ايمان و صالحش اين باشد، كه ما فوق تصور و از اندازه و قدر بيرون باشد، معلوم است كه آنچه برسولش در مقام امتنان عطاء مى‏كند، وسيع‏تر و عظيم‏تر از اينها خواهد بود، (دقت بفرمائيد).

اين وضع عطاى خداى تعالى است، و اما ببينيم خوشنودى رسول خدا (ص) چه حد و حدودى دارد، و اين را ميدانيم كه اين خوشنودى غير رضا بقضا، و قسمت خدا است، كه در حقيقت برابر با امر خدا است، چون خدا مالك و غنى على الاطلاق است، و عبد جز فقر و حاجت چيزى ندارد، و لذا بايد بآنچه پروردگارش عطا مى‏كند راضى باشد، چه كم و چه زياد، و نيز بايد بان قضايى كه خدا در باره‏اش مى‏راند، خوشنود و راضى باشد، چه خوب و چه بد، و وقتى وظيفه هر عبدى اين بود، رسول خدا (ص) باين وظيفه داناتر، و عامل‏تر از هر كس ديگر است، او نميخواهد مگر آنچه را كه خدا در حقش بخواهد.

معنى رضا در آيه كريمه" وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى‏"

پس رضا در آيه: (وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى‏)، اين رضا نيست، چون گفتيم: رسول خدا (ص) از خدا راضى است چه عطا بكند، و چه نكند، و در آيه مورد بحث رضايت رسول خدا (ص) در مقابل اعطاء خدا قرار گرفته، و اين معنا را مى‏رساند: كه خدا اينقدر بتو ميدهد تا راضى شوى، پس معلوم است اين رضا غير آن است، نظير اين است كه بفقيرى بگويى: من آن قدر بتو مال ميدهم، تا بى نياز شوى، و يا بگرسنه‏اى بگويى: آن قدر طعامت ميدهم تا سير شوى، كه در اين گونه موارد رضايت رسول خدا (ص) و بى نياز كردن فقير، و طعام بگرسنه بهيچ حد و اندازه‏اى مقيد نشده.

هم چنان كه مى‏بينيم نظير چنين اعطاى بى حدى را خداوند بطائفه‏اى از بندگانش وعده داده، و فرمود: (إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا، وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ، أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ، جَزاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ، جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ، خالِدِينَ فِيها أَبَداً، رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ، وَ رَضُوا عَنْهُ، ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ، كسانى كه ايمان آورده، و عمل صالح كردند، بهترين خلق خدايند، پاداششان نزد پروردگارشان عبارتست از بهشت‏هاى عدن، كه نهرها از دامنه آنها روانست، و ايشان ابدا در آن جاويدانند، خدا از ايشان راضى است، و ايشان هم از خدا راضى ميشوند، اين پاداشها براى كسى است كه از پروردگارش در خشيت باشد)، «1».

كه اين وعده نيز از آنجا كه در مقام امتنان است و وعده‏اى است خصوصى، لذا بايد امرى باشد، ما فوق آنچه كه مؤمنين بطور عموم وعده داده شده‏اند، و بايد از آن وسيع‏تر، و خلاصه بى حساب باشد.

1- سوره بينه آيه 8

/ 693