ترجمه تفسیر المیزان جلد 1
لطفا منتظر باشید ...
صفحه 274قرار گرفته، آرزويى است كه در مقام حسرت كردهاند، و معلوم است كه آرزوى در مقام حسرت، آرزوى چيزى است كه مىبايستى داشته باشند، ولى ندارند، و حسرت مىخورند، كه اى كاش ما هم آن را ميداشتيم.پس معناى اينكه گفتند: (اگر براى ما بازگشتى بود) اين است كه اى كاش برمىگشتيم، و از مؤمنين ميشديم، تا مانند آنان بشفاعت مىرسيديم، پس آيه شريفه از ادلهايست كه بر وقوع شفاعت دلالت مىكند، نه بر نفى و انكار آن.و در توحيد «1»، از امام كاظم، از پدرش، از پدران بزرگوارش (ع)، از رسول خدا (ص) روايت آورده، كه فرمود: در ميانه امت من تنها شفاعت من بمرتكبين گناهان كبيره مىرسد، و اما نيكوكاران هيچ گرفتارى ندارند، كه محتاج شفاعت شوند، شخصى عرضه داشت: يا بن رسول اللَّه (ص): چطور شفاعت مخصوص مرتكبين كبيرهها است؟ با اينكه خداى تعالى مىفرمايد (وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى) «2»، و معلوم است كه مرتكب گناهان كبيره مرتضى (مورد پسند خدا) نيستند؟ امام كاظم (ع) فرمود: هيچ مؤمنى گناه نمىكند مگر آنكه گناه ناراحتش ميسازد و در نتيجه از گناه خود نادم ميشود، و رسول خدا (ص) فرموده بود: كه براى توبه همين كه نادم شوى كافى است، و نيز فرمود: كسى كه از حسنه خود خوشحال، و از گناهكارى خود متاذى و ناراحت باشد، او مؤمن است، پس كسى كه از گناهى كه مرتكب شده پشيمان نميشود، مؤمن نيست، و از شفاعت بهرهمند نميشود، و از ستمكاران است، كه خداى تعالى در بارهشان فرموده: (ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ، وَ لا شَفِيعٍ يُطاعُ، ستمكاران نه دلسوزى دارند، و نه شفيعى كه شفاعتش خريدار داشته باشد). «3»شخصى كه در آن مجلس بود عرضه داشت: يا بن رسول اللَّه (ص) چگونه كسى كه بر گناهى كه مرتكب شده پشيمان نميشود مؤمن نيست؟ فرمود: جهتش اين است كه هيچ انسانى نيست كه يقين داشته باشد بر اينكه در برابر گناهان عقاب ميشود، مگر آنكه اگر گناهى مرتكب شود، از ترس آن عقاب پشيمان مىگردد، و همين كه پشيمان شد، تائب است، و مستحق شفاعت ميشود، و اما وقتى پشيمان نشود، بر آن گناه اصرار مىورزد، و مصر بر گناه آمرزيده نميشود، چون مؤمن نيست، و بعقوبت گناه خود ايمان ندارد، چه اگر ايمان داشت، قطعا پشيمان ميشد.و رسول خدا (ص) هم فرموده بود: كه هيچ گناه كبيرهاى با استغفار و توبه كبيره نيست، و هيچ گناه صغيرهاى با اصرار صغيره نيست، و اما اينكه خداى عز و جل فرموده:
