لوامع صاحبقرانی جلد 1

باسم اللَّه نكنند آن امر عاقبت ندارد و به اتمام نمى‏رسد.

و از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) منقول است كه ترك مكن بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم را و اگر چه بعد از آن شعرى باشد يعنى در نوشتن يا اعمّ از نوشتن و خواندن يا در همه كارها حتى در خواندن شعر كه مذموم است.

و از آن حضرت منقولست كه اين آيه اعظم آيات قرآنست.

و از حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقول است كه چون بنده بگويد ( «بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم») در اول كارش خداوند عالميان مى‏فرمايد كه بنده من ابتدا به نام من كرد بر من لازم است كه تمام كنم كارهاى او را و مبارك گردانم جميع احوال او را.

و از حضرت امام ابى الحسن على بن موسى الرضا (صلوات الله عليهما) روايت است كه ( «بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم») اقربست باسم اعظم الهى از سياهى چشم به سفيدى آن و آن كه صريح نفرمودند كه اسم اعظم هست يا نيست حق سبحانه و تعالى را حكمتى است كه همه كس نداند مگر مقربان او مبادا جمعى به اندك آزردگى كه از شخصى به همرسانند باسم اعظم آن شخص را هلاك كنند، و گاه باشد كه ندانستن سبب اين باشد كه از همه اسماء منتفع گردند چنانكه شب قدر و ساعت استجابت دعا و اولياء اللَّه مخفيند و اللَّه تعالى يعلم.

و از حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقولست كه چون معلم به كودك مى‏گويد بگو ( «بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم») خداوند عالميان براتى مى‏نويسد از جهة كودك، و براتى مى‏نويسد از جهة پدر و مادر او و براتى از جهة معلم او كه همه را از آتش دوزخ آزاد نمودم.

و در احاديث صحيحه از حضرات سيّد المرسلين و ائمه طاهرين (سلام اللَّه عليهم) وارد شده كه فرمودند در تفسير ( «بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم») كه باء: