لوامع صاحبقرانی جلد 1

كه بنده در به اعمال خود مستقل است معنى اول را اختيار كرده‏اند و اشاعره چون افعال را از حق سبحانه و تعالى مى‏دانند معنى ثانى را اختيار نمودند و چون شيعه را اعتقاد آنست كه هر دو مذهب باطل است بلكه فعل از بنده است و بى‏توفيق الهى از بنده صادر نمى‏شود معنى ثانى بمذهب ايشان انسب است.

و ديگر خلافست كه مراد از اسم اللَّه لفظ اللَّه، يا مطلق اسماء الهى است يا معنى كه ذات الهى باشد اكثر اخبار دلالت بر آن دارد كه بنده استعانت بذات الهى مى‏جويد در بسمله و بعضى دلالت بر لفظ دارد با آن كه الفاظ اسماء نيز تأثيرات دارند بلكه حروف اسماء نيز مؤثّرند چنانكه گذشت كه باء: بها و حسن الهى است، و سين: سنا و رفعت الهى است، و اخبار ديگر وارد شده است كه هر يك از حروف تهجّى معنى دارد.

و از آن جمله در حديث كالصحيح از حضرت امير المؤمنين (صلوات الله عليه) وارد شده است كه شخصى از حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) سؤال كرد از تفسير ابجد، پس حضرت فرمود: كه ياد گيريد تفسير ابجد را كه در آن معانى عجيبه هست واى بر عالمى كه تفسير آن را نداند، پس گفتند كه يا رسول اللَّه چه معنى دارد پس حضرت فرمودند كه الف: آلاء و نعماء الهى است و حرفى از اسماء الهى است و باء: بهجت و كمالات الهى است، و جيم: جنت الهى است و جمال و جلال الهى است و جمال صفات ثبوتيه و جلال: صفات سلبيه است كه گذشت، و دال: دين الهى است، و اما هوّز پس هاء: هاى هاويه جهنم است كه درك الاسفل است و جاى منافقانست پس واى بر كسى كه در هاويه افتد.

و اما واو: پس ويل است اهل جهنم را يعنى واى بر ايشان، يا چاهى است عميق كه قعرش هزار ساله را هست. و اما زاء: پس آن زاويه و گوشه‏ايست در جهنّم پناه به خدا از شر آن زاويه، و اما حاء حطى: پس آن حطوط و افتادن‏