لوامع صاحبقرانی جلد 1

يَسْطُرُونَ پس قلم قلمى است از نور و نون دواتى است از نور و مركب آن نيز از نور است كه در لوح محفوظ نوشته مى‏شود و ملائكه مقرّبان بران گواهند و شهادت الهى كافى است و ليكن بواسطه اتمام حجة بر معاندان ملائكه را گواه گردانيده است.

و اما صاد سعفص: پس عبارتست از صاعى به صاعى يعنى يكمن به يك من يعنى هر چه مى‏كنى از خير و شر همان را جزاى تو خواهند داد، و حق سبحانه و تعالى ظلم بر بندگان نمى‏خواهد.

اما قرشت: يعنى حق سبحانه و تعالى همه را مى‏ميراند و در روز قيامت محشور مى‏گرداند و در ميان ايشان به عدالت حكم خواهد فرمود.

و از حضرت امام محمد باقر (صلوات الله عليه) مرويست كه چون حضرت عيسى متولد شد هر روز آن مقدار ترقى مى‏فرمود كه ديگران در دو ماه ترقّى نمايند تا آن كه هفت ماهه شد حضرت مريم او را به نزد معلّم برد و چون در برابر معلم نشست معلم گفت كه بگو «بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم» حضرت گفتند پس معلم گفت كه بگو ابجد پس عيسى سر بالا كرد و گفت مى‏دانى كه ابجد چه معنى دارد معلّم خواست كه او را بزند به معلّم گفت كه مرا چه مى‏زنى اگر مى‏دانى بگو و اگر نه از من بپرس تا تفسيرش را بيان كنم معلم گفت بيان كن پس حضرت عيسى (عليه السلام) فرمودند كه: الف: الاء و نعماى الهى است، و باء:

بهجت و حسن ذاتى الهى است، و جيم: جمال و صفات كماليه الهى است. و دال: دين الهى است. هوز: هاء هول جهنم است، واو: ويل است از جهة اهل دوزخ، زاء: زفير و فرياد اهل جهنم است، حطى: انداختن گناهانست از توبه‏كاران، كلمن: كلام الهى است كه مبدل نمى‏شود، سعفص: جزاست كه هر چه مى‏كنى همان را جزا مى‏دهند از خير و شر، قرشت: خلايق را مى‏ميراند و حشر مى‏فرمايد در قيامت معلّم به مريم گفت كه دست پسر ترا بگير و به بر كه احتياج‏