لوامع صاحبقرانی جلد 1

است چون در سند سهل بن زياد است و ليكن اين سهل است چون شيخ نقل كرده است كه اين حديث در اصول مكرر شده است، و بسيار روايت كرده‏اند، و ليكن همه به يونس مى‏رسانند. و بعد از اين صدوق ذكر خواهد كرد آب مضاف را كه به آن وضو نمى‏توان ساخت، و در آنجا روايات مذكور خواهد شد إن شاء اللَّه.

و الماء الّذى تسخّنه الشّمس لا يتوضّأ به و لا يغتسل به من الجنابة و لا يعجن به لأنّه يورث البرص‏(1)

يعنى آبى را كه آفتاب گرم كرده باشد وضو به آن نمى‏توان ساخت، و غسل جنابت از آن آب نمى‏توان كرد، و خمير از آن نمى‏توان كرد زيرا كه سبب پيسى مى‏شود. و كلينى رضى اللَّه عنه از رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) روايت كرده است به اسناد قوى كه حضرت فرمود: كه آبى را كه آفتاب گرم كرده باشد وضو به آن مسازيد، و غسل از آن مكنيد، و خمير به آن مكنيد كه مورث برص است.

و شيخ طوسى بطريق قوى از حضرت امام موسى كاظم (صلوات الله عليه) روايت كرده است كه حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) داخل شد بر عايشه و او آفتابه خود را در آفتاب گذاشته بود، حضرت فرمود چرا گذاشته گفت مى‏خواهم كه سر و بدن خود را بشويم. حضرت فرمود: كه ديگر چنين مكن كه مورث برص است. و اين دو خبر را حمل بر كراهت نموده‏اند از جهت خبرى كه از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) وارد شده است كه باكى نيست وضو ساختن از آبى كه در آفتاب گذاشته باشند، اگر چه ممكن است كه حمل كنند بر آن كه هنوز گرم نشده باشد. و اكثر علما ذكر كرده‏اند كه مخصوص ظرف است و از آب نهر و چشمه و امثال آن ضرر ندارد هر چند بسيار گرم شده باشد، و نقل اجماع نيز كرده‏اند بر اين معنى، و ظاهر اخبار اعم است از هر ظرفى و بعضى گفته‏اند كه كراهت در ظرف مس و امثال آنست، و در بلاد حارّه است نه مطلقا، چون واقعه عايشه چنين بود، و ليكن خبر اول عام است.