لوامع صاحبقرانی جلد 1

مرّات مرّة بالتّراب، و مرّتين بالماء، ثمّ يجفّف)(1)

و اگر سگى در آب افتد، يا از آب بخورد آن آب را مى‏ريزند، و آن ظرف را سه مرتبه مى‏شويند، يك مرتبه به خاك و دو مرتبه به آب، بعد از آن ظرف را خشك مى‏كنند.

بدان كه احاديث صحيحه وارد شده است در نجاست سگ مطلقا خواه شكارى باشد، يا غير شكارى اما سگ آبى پس احوط اجتنابست اگر چه جزم به نجاست آن مشكل است، و جندبيدستر كه خصيه سگ آبى است خلافى نيست در حرمتش، و اگر طلا كرده باشند نماز جايز نيست در آن على المشهور، نه به اعتبار نجاست بلكه به اعتبار آن كه جزو حيوان غير ماكول اللحم است، اما شستن ظرف را سه مرتبه نديده‏ام در حديثى الا از محقق در معتبر كه حديث ابو العباس سابق را نقل كرده است، و در آخر حديث ذكر كرده است: ثم بالماء مرّتين. و هم چنين علامه و در نسخ تهذيبى كه نزد ماست لفظ مرتين نيست، شايد در نسخه ايشان بوده باشد. و صدوق تعميم كرده است و وقوع كلب را نيز داخل كرده است، و مشهور ولوغ است كه آب خوردن باشد بسر زبان و بس. و در حديث لا تتوضأ بفضله واقع شده است و غالب اينست كه فضل را در ولوغ استعمال مى‏كنند.

و بنا بر تفسيرى كه علما سؤر و فضل را كرده‏اند آنست كه جسم حيوانى ملاقى او شده باشد، و تعميم صدوق انسب است. و در بعضى از اخبار بعنوان ولوغ واقع شده است و در بعضى شرب واقع شده است كه آن هم ولوغ است، و اين معنى سبب تقييد اكثر است به ولوغ، و ليكن تعميم احوط است پس اگر مويى از سگ در ظرفى افتد نجس مى‏شود بنا بر مذهب مشهور، و بنا بر مذهب سيد مرتضى نجس نمى‏شود، و او ذكر كرده است كه هر چه حيات در آن حلول نكرده است پاكست، و ظاهر احاديث نجاست است.

اما شستن اول به خاك بعضى از علما از لفظ غسل چنين يافته‏اند كه آبى‏