لوامع صاحبقرانی جلد 1

لم يجز شربه و لا الوضوء منه و ان كان غير متفسّخ فلا باس بشربه و الوضوء منه و تطرح الميتة اذا خرجت طريّة و كذلك الجرّة و حبّ الماء و القربة و اشباه ذلك من أوعية الماء)(1)

پس اگر در راويه آب كه مشك بزرگ است موشى بيفتد يا جرذ كه موشى صحرايى است يا صعوه كه مشهور است به دم جنبان و اينها بميرند در آن راويه و از هم به پاشند جايز نيست خوردن و وضو ساختن از آن اب و اگر از هم نپاشيده باشند باكى نيست به خوردن و وضو ساختن از آن آب و مرده هر گاه تازه باشد مى‏اندازند و هم چنين سبو و خم آب و مشك و امثال آن از ظروف آب.

و اين حديث منقولست از زراره و در سندش على بن حديد است و حال او معلوم نيست و ظاهر آنست كه مصنف از كتاب زراره نقل كرده باشد و طريق صدوق به زراره صحيح است، و به اين حديث استدلال كرده‏اند بر مذهب ابن ابى عقيل كه آب قليل به ملاقات نجاست نجس نمى‏شود اما دلالت ندارد و صريحا بلكه ظاهرش آنست كه ميته نجس نباشد چنانكه ظاهر مذهب صدوقست و در پيش گذشت و خواهد آمد.

و با تفسخ نجس است از جهت نجاساتى كه در اندرون آنست و در وقتى كه از هم پاشيد داخل آب مى‏شود بخلاف آن كه آن را تازه درآورند مجملا مذهب صدوق خالى از قوت نيست چون حديث صحيح صريحى بر نجاست نديده‏ام و ليكن بر حرمت خوردن آن احاديث وارد شده است.

چنانكه منقولست از حضرت امام محمد باقر (صلوات الله عليه) كه شخصى به نزد آن حضرت آمد كه موشى در خم روغن يا روغن زيت افتاده است آن روغن را مى‏توان خورد حضرت فرمود كه مخور پس آن شخص گفت كه موشى چه باشد كه به سبب آن يك خم روغن را بريزم حضرت فرمود كه تو موش را سبك نكردى دين خود را سبك ساختى و در واقع سبك است كه اگر دين تو