لوامع صاحبقرانی جلد 1

مى‏كنند و مى‏خورند و اين مضمون در حديث صحيح و حسن كالصحيح و موثق وارد شده از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) و كسى در اين خلاف نكرده است.

(و كذلك اذا وقعت فى الدّقيق و اشباهه)(1)

و هم چنين است هر گاه موش درآرد و امثال آن بميرد موش را با اطراف آن برمى‏دارند و باقى را استعمال مى‏كنند و بر اين مضمون حديث موثقى وارد شده است و اكثر علما حمل بر استحباب كرده‏اند و بعضى گفته‏اند كه اگر چيزى برسد به حيوانى مرده آن چيز نجس مى‏شود و اگر چه خشك باشد و اين قول ضعيف است و اخبار صحيحه بر خلاف اين وارد شده است و خواهد آمد و ليكن چون ممكنست كه اجزاء موش از فضله و رطوبت و بول داخل آرد شده باشد بهتر آنست كه اطراف آن را بردارند.

(فان وقعت الفارة فى دهن غير جامد فلا باس بان يستصبح به)(2)

پس اگر موشى در روغنى افتد كه روان باشد باكى نيست كه آن روغن را در چراغ كنند و بسوزانند و اين مضمون در حديث صحيح و حسن كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) وارد شده است و نديده‏ام حديثى كه دلالت كند بر آن كه اين روغن را در زير اسمان بسوزانند و جمعى از علماء چنين گفته‏اند شايد به ايشان حديثى رسيده باشد پس اگر در زير سقف نسوزانند احوط است و اين حكم در صورتى است كه روغن يا پيه نجس شده باشد اما اگر از دنبه حيوان مرده باشد يا دنبه حيوان زنده را بريده باشند از روغن آن استعمال جايز نيست مطلقا چنانكه در حديث صحيح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) وارد شده است كه مطلقا انتفاعات از ميته حرامست و احاديث معتبره بر خصوص دنبه نيز واقع شده است و بعموم نيز وارد شده است و بعضى از آنها خواهد آمد در اطعمه.