لوامع صاحبقرانی جلد 1

و شبهه كرده‏اند كه هر گاه بواسطه بول چهل دلو بايد كشيد و بواسطه عذره چهل يا پنجاه و بواسطه فضله سگ تمام آب را چگونه همه كه جمع شوند سى دلو بايد كشيد و جواب گفته‏اند كه چون آب باران با اينها جمع شده است شايد حكم نجاست اينها را تخفيف داده شده باشد با آن كه آب چاه مبناى آن بر اختلاف متفقات و اتفاق مختلفات است چنانكه گذشت و ظاهرش آنست كه اين اختلافات دليل طهارت است.

و چون جمعى قايل به نجاست شده‏اند بر ايشان اين اشكالات و غير اين وارد شده است از آن جمله هر گاه يك كر از آب چاه بكشند به اجماع علما به ملاقات نجاست نجس نمى‏شود و اگر همين كر در اندرون چاه باشد با صد كر ديگر و ماده داشته باشد كه صد هزار كر بوده باشد كه هر چند كشند بيرون آيد اگر گربه بول كند در آن همه نجس شود و همه را بايد كشيد و جواب گفته‏اند كه احكام شرعى به عقل درست نمى‏شود و نمى‏بينى كه اگر شخصى هزار فسق بكند يا بگويد كه من نمى‏دانم كه حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) رسول است در آن فسوق كافر نمى‏شود و با اين كلمه كافر مى‏شود.

و اين اشكالات از اين جهت است كه مدار اكثر بر تقليد پيشينيان است بلكه شيخ طوسى رحمه اللَّه چنانكه سيد ابن طاوس رحمه اللَّه ذكر كرده است كه بعد از شيخ طوسى مفتى على التحقيق بهم نرسيد بلكه همگى مقلد شيخند اين همه احاديث صحيحه را طرح نموده‏اند و دست به احاديث ضعيفه زده‏اند چون شيخ گفته است كه اگر به اين حديث عمل كنيم به همه عمل كرده‏ايم و اگر به آن احاديث عمل كنيم اينها را طرح مى‏بايد كرد و غافل شده‏اند كه عكس است مثلا اگر عمل به طهارت چاه كنيم اين اخبار را حمل بر استحباب خواهيم كرد و به همه عمل كرده‏ايم و اگر به نجاست قايل شويم اخبار طهارت را همه ترك كرده‏ايم و اگر گويند كه احتياط اين است در اين حرفى نيست و ليكن احتياط واجب‏