لوامع صاحبقرانی جلد 1

ملاقات الهى ثواب و عقاب و سؤال است و اگر نه نسبت الهى بخلق در اين عالم و آن عالم يكسان است، و زبان مرا گويا كن بذكر خود يعنى توفيقم كرامت كن كه هميشه زبانم مشغول ذكر تو باشد يا آن كه خداوندا از من بغير از بدى نمى‏آيد تو جبرا مرا بذكر خود بدار.

و چون مضمضه بواسطه تطهير دهانست كه ملايك متأذى نشوند از بوى بد آن و تأذى ايشان از سخنان بد بيشتر است بنا بر اين اين دعا مناسبست و فى الحقيقه دهان مخزن زبان است و زندان آن و چون اكثر بلاهاى آدمى از زبان است حق سبحانه و تعالى از جهة آن زندان دو ديوار و در مقرر ساخت يكى دندانها و دويم لبها بخلاف چشم كه از جهة آن يك حجاب مقرر فرمود كه چيزى را كه نبايد ديد چشم را بر هم نهد.

و در حديث صحيح از حضرت امام زين العابدين (صلوات الله عليه) وارده است كه هر صباح زبان آدمى به اعضا و جوارح مى‏گويد كه چه حال داريد همه مى‏گويند كه حال ما خوبست اگر تو ما را بحال خود بگذارى و او را قسم مى‏دهند و مبالغه مى‏كنند كه زنهار كارى مكن كه ما را در بلا اندازى كارى بكن كن باعث نجات تو و ما باشد كه عقوبت ما به سبب تست و نجات ما از تست. و در حديث كالصحيح از ابو ذر رضى اللَّه عنه منقولست كه گفت اى طالب علم اين زبان كليد همه خوبيها و كليد همه بديهاى است پس زبانت را مهر كن و حفظ كن چنانكه مهر بر طلا و نقره‏ات مى‏زنى و نمى‏گذارى كه ضايع شود و بعد از اين نيز خواهد آمد و ذكرى بمعنى ذكر است و در بعضى از نسخ بذكرك بى‏الف و در بعضى و شكرك را زياد كرده‏اند و بد نيست و در كافى اين زيادتى هست كه‏

و اجعلنى ممّن ترضى عنه‏

يعنى خداوندا بگردان مرا از كسانى كه تو از ايشان راضى و خشنودى و آنها جمعى‏اند كه از خداوند خود خشنودند و رضا به قضاى او داده‏اند و خواهش خداوند خود را بر خواهش خود مقدم داشته‏اند