لوامع صاحبقرانی جلد 1

و فانى فى اللَّه شده‏اند تا به خطاب رضى اللَّه عنهم و رضوا عنه سر افراز شده‏اند و مقدمه اين خشيت و خوفست كه فرموده است ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ يعنى اين رتبه به سبب خوف الهى از جهة ايشان حاصل شده است (رزقنا اللَّه و إيّاكم بجاه محمّد و آله الطّاهرين).

(ثمّ استنشق فقال اللَّهمّ لا تحرّم علىّ ريح الجنّة و اجعلنى ممّن يشمّ ريحها و روحها و طيبها)(1)

و در بعضى از نسخ و ريحانها هست بعد از طيبها چنانكه در كافى است و در بعضى قبل از آنست پس استنشاق كردند و استنشاق آن است كه آبى پيش بينى نگاه دارند و به بالا كشند و اگر بدست بزنند چنانكه به بالا رود نيز خوبست، و اگر هر دو را بكنند بهتر است، و اگر بينى را بتكانند كه هر چه در آنجاست از نخامه بيرون آيد بهتر است، و اگر بايد انگشت كردن بكند و هر چه خشك شده است در آنجا نيز بيرون آورد اكمل است، و به آب زدن سنت بفعل مى‏آيد و اين زيادتيها بهتر است، و اين مضمضه و استنشاق هر دو فى نفسها مطلوب است اگر چه وقت نماز نباشد هر گاه دهان يا بينى كثافت داشته باشند چنانكه احاديث بسيار وارد شده كه اينها از ده چيزيست كه حضرت ابراهيم (عليه السلام) به آن‏ها مداومت داشتند و حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) نيز بر آن مداومت مى‏نمودند.

و بسند قوى از حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقولست كه مى‏بايد كه در مضمضه و استنشاق مبالغه نماييد كه سبب آمرزش گناهان شماست، و سبب دور شدن شيطانست از شما، و در باب مسواك خواهد آمد و بعد از استنشاق اين دعا خواندند كه ترجمه‏اش اين است كه خداوندا بوى بهشت را بر من حرام مكن يعنى مگذار كه از من چيزى چند واقع شود كه به سبب آن بوى بهشت حرام شود بر من مثل عقوق پدر و مادر و چيزهاى ديگر كه خواهد آمد.