لوامع صاحبقرانی جلد 1

و اشاره‏اى است به آن كه حق سبحانه و تعالى بينى را از جهة اين داده است كه بوهاى خوش بهشت را بشنويم مبادا از بنده كارى صادر شود كه از آن محروم شود، و بگردان مرا از آن جماعتى كه بوى بهشت را در بهشت شنوند يا در اين دنيا شنوند به آن كه يقين به مرتبه رسد كه آن را شنوند، يا از عبادات و طاعات بوى بهشت مى‏آيد هميشه مشغول آنها باشم تا بوهاى بهشت را و نسيمهاى خوش آن را و هر چه خوشبو باشد در آنجا هميشه استنشاق آنها كنم، يا مراد بهشت قرب و وصال است.

چنانكه حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمودند كه‏

انّ لربّكم فى ايّام دهركم نفحات الا فتعرّضوا لها

به درستى كه پروردگار شما را در ايام زمانهاى شما نسيمها هست خود را در معرض آن نسيمها درآوريد و آن به رياضات و مجاهدات و كثرت ذكر و فكر حاصل مى‏شود، بلكه بهشت صورى سايه بهشت معنويست.

چنانكه هميشه خطاب روح افزا از جناب اقدس الهى به قابلان آن مى‏رسد كه:

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ اى نفسى كه بذكر ماست قرار تو راجع شود از غير خدا بسوى پروردگار خودت كه هميشه تربيت تو مى‏كند پس داخل شود در زمره دوستان من و داخل شو در جنت قرب و وصال من، بلكه آدمى را از جهة اين مرتبه آفريده‏اند و ملك و ملك را تابع او كرده‏اند و مسجود ملائكش گردانيده‏اند و بار امانت محبت و معرفت را بر دوش او گذاشته‏اند و لذاتى كه اين جمع را مى‏باشد وصف نمى‏توان كرد، اميد كه حق سبحانه و تعالى همه را به اين رتبه عظمى فايز گرداند بجاه محمد و آله الطاهرين.

(قال ثمّ غسل وجهه فقال اللَّهمّ بيّض وجهى يوم تسودّ فيه الوجوه و لا تسودّ وجهى ثمّ تبيضّ فيه الوجوه)(1)

پس روى مبارك خود را