لوامع صاحبقرانی جلد 1

بود به زنگ معاصى سياه كرده كجا روى مناجات و قرب و جلوس بر بساط عزت او را باقى مانده باشد و تا روى او را از جميع زنگها به صيقل رياضات و مجاهدات پاك نكنند كجا بار آن بارگاه مى‏يابد و كجا قابل مجالست و موانست مى‏شود، بلكه اگر اندك بصيرتى داشته باشد جميع سياهيهاى خود را خواهد ديد و هر گز متوجه غير خود نخواهد شد و مهما أمكن در ازاله آن كدورات خواهد كوشيد.

و ممكن است كه مراد اين باشد كه جمعى كه قابليت انس تو ندارند ايشان از درگاه رانده رو سياه برمى‏گردند مى‏خواهم كه در آن حالت مردود و رو سياه نگردم حاصل آن كه اگر تعميم كنيم به نحوى كه شامل هر دو سفيدى باشد خواه در دنيا و خواه در عقبى و خواه صورى و خواه معنوى بهتر خواهد بود.

(ثمّ غسل يده اليمنى فقال اللَّهمّ اعطنى كتابى بيمينى و الخلد فى الجنان بيسارى و حاسبنى حسابا يسيرا)(1)

بعد از آن دست راست راست را شستند و اين دعا خواندند كه خداوندا نامه عمل مرا بدست راست من ده و نامه ابدى بودن در بهشت را بدست چپ من ده، يا به آسانى ميسر گردان و مرا حساب كن حسابى آسان، و اين دعا اشاره به آن آيه است كه فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ فَسَوْفَ يُحاسَبُ حِساباً يَسِيراً وَ يَنْقَلِبُ إِلى‏ أَهْلِهِ مَسْرُوراً (1) يعنى در وقتى كه نامها پران شود هر كه نامه او را بدست راست او دهند پس عن قريب او را حساب خواهند كرد حسابى آسان و برمى‏گردد بسوى اهل خود خوشحال. بدان كه آيات قرآنى صريح است در آن كه حق سبحانه و تعالى دو ملك مقرر ساخته است با هر آدمى يكى بر دست راست نشسته است و حسنات بنده را مى‏نويسد و يكى بر دست چپ نشسته است و گناهان او را مى‏نويسد و

(1). آيه 7- سورة الانشقاق.