لوامع صاحبقرانی جلد 1

و چون اشاره دارد به آيه كريمه صدوق آيه را ذكر كرده است با آن كه حضرت امام رضا (صلوات الله عليه) نيز استشهاد به آيه فرمودند چنانكه كلينى به اسناد قوى و شيخ كالصحيح روايت كرده‏اند از حسن بن على وشاء يعنى رنگرز كه گفت داخل شدم بر آن حضرت (صلوات الله عليه) و ابريقى در برابر حضرت بود و مى‏خواست كه وضوء بسازد از براى نماز من پيش رفتم كه آب را من بر دست حضرت بريزم حضرت (صلوات الله عليه) ابا فرمودند و نگذاشتند كه آب را من بريزم من گفتم با حضرت چرا نمى‏گذارى كه من آب بدست شما ريزم نمى‏خواهيد كه من ثوابى ببرم؟ حضرت فرمودند كه تو ثواب ببرى و من گناه خوبست پس من گفتم چرا شما گناه ببريد؟ حضرت فرمودند كه نشنيده كه خداوند عالميان مى‏فرمايد و آيه را خواندند و فرمودند كه اينك من وضو مى‏سازم از براى نمازى كه عبادتست و مرا خوش نمى‏آيد كسى را در عبادت الهى شريك گردانم.

(و قال اللَّه تبارك و تعالى فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً(1)

و حق تبارك و تعالى فرموده است كه هر كه اميد لقاى رحمت غير متنهاى پروردگار خود دارد پس بايد كه عمل شايسته درگاه او بكند و كسى را در بندگى خداوند خود شريك نگرداند و اين شرك اعم است از شركت جلى كه غير خدا را با خدا بپرستند، يا ريا كنند، يا استعانت جويند در عبادت از غير حق سبحانه و تعالى.

و حضرت امير المؤمنين (صلوات الله عليه) در لفظ ان اشرك اشاره به آيه فرموده بودند. و حضرت امام رضا (صلوات الله عليه) تصريح به آن فرمودند، بنا بر اين صدوق آيه را ذكر كرد و ممكن است كه در كتابى كه صدوق خبر را از آنجا

(1). آيه 110- سورة الكهف.