لوامع صاحبقرانی جلد 1

به نماز برخيزى پس امر نمى‏كنم ترا كه اعاده نماز كنى.

بدان كه مجموع مضمون حديث حسن كالصحيح است كه حسين بى ابى العلا از آن حضرت روايت كرده است و گردانيدن نزد وضو و بيرون آوردند نزد غسل را حمل بر استحباب كرده‏اند، و اگر نه در هر دو حكم يكسانست و ممكن است كه بيرون آوردن غسل از آن جهت باشد كه در غالب اوقات منى، يا حيض، و نفاس و استحاضه با مغتسل هست و غالب اوقات بر انگشترى اسم خدا، يا رسول، يا ائمه (صلوات الله عليهم) مى‏باشد بهتر آن است كه بيرون آورد خصوصا در حمامات عامه مبادا به نجاست برسد.

و محتمل آن است كه مراد از تحويل گردانيدن باشد و از جهت تفنن عبارت چنين فرموده باشند و على اى حال اگر انگشتر فراخ باشد و خاطر جمع باشد كه آب مى‏رسد گردانيدن سنت خواهد بود، و اگر نرسد يا نداند كه مى‏رسد واجبست كه بگرداند تا آب برسد و اما آن كه حضرت فرمودند كه اگر فراموش كرده باشى گردانيدن را تا متوجه نماز شوند اعاده نبايد كرد از آن جهت است كه شك بعد از فراغ است. و احاديث صحيحه وارد شده است كه شك بعد از وضو و غسل و نماز اعتبار ندارد.

و در حديث صحيح از على بن جعفر مرويست كه گفت سؤال كردم از برادرم حضرت امام موسى كاظم (صلوات الله عليه) كه هر گاه زنى ميل دست داشته باشد، يا بازو بند در ذراع او باشد و نداند كه آب به زير او مى‏رسد يا نه حضرت (صلوات الله عليه) فرمودند كه حركت دهد تا آب به زير او برسد، ديگر پرسيدم از انگشترى تنگ كه نداند آب به زير او مى‏رسد يا نه چه كند؟ حضرت فرمودند كه اگر داند كه آب به ته او نمى‏رسد در وقت وضو بيرون آورند. و ظاهرا در آوردن بر سبيل استحباب باشد كه مبادا فراموش كند در حال وضو و نگرداند.