لوامع صاحبقرانی جلد 1

راوى عرض نمود كه ما اشنان را مى‏خوريم حضرت فرمودند كه حضرت امام موسى كاظم (صلوات الله عليه) وقتى كه دهن به اشنان مى‏شستند لبها بر هم مى‏گذاشتند كه مبادا تا اشنان داخل دهن شود و فرو رود زيرا كه سبب سل و دق مى‏شود و منى را كم مى‏كند زانوها را سست مى‏كند.

و اما چرك كردن بدن به سفال و آن گل پخته است و شكى نيست كه ماليدن آن بر غير پا خوب نيست و عرفا كف پا و پاشنه را بدن نمى‏گويند، و در لغت بدن مى‏گويند اگر نمالد بهتر است، و اگر سنگ بر بدن بمالد معلوم نيست كه كراهت داشته باشد اگر چه ظاهر علتى كه فرموده‏اند در آن نيز جارى است بهتر آنست كه غير پا را به سنگ نمالند.

و در چند حديث معتبر وارد شده است كه خزف به بدن ماليدن پيسى مى‏آورد بلكه ظاهر احاديث آنست كه رفع چرك به سبوس و سدر و امثال اينها بكنند چنانكه خواهد آمد.

و ظاهر حديث آن است كه در بيت الخلا مسواك كردن كراهت داشته باشد اگر چه در حال بول و غايط نباشد، و محتمل است كه مجموع نهى ارشادى باشد و فايده‏اش دنيوى باشد مگر آن كه كسى ترك اينها از آن جهت كند كه چون حق سبحانه و تعالى دوست مى‏دارد زندگانى را از جهة عبادت يا عبادت مطلوب الهى است و هر چند آدمى زنده و صحيح است عبادت بيشتر خواهد كرد از آن جهت ترك اينها بكند مثاب خواهد بود، و ليكن اين نيت بسيار مشكل است مگر مخلصين را.

(و قال الصّادق (صلوات الله عليه) اربع من سنن المرسلين التّعطّر، و السّواك، و النّساء، و الحنّاء)(1)

و بسند موثق وارده شده است از آن حضرت (صلوات الله عليه) كه چهار چيز از سنتهاى پيغمبرانست كه همه بر آن مداومت مى‏نموده‏اند اول تعطر است يعنى بوى خوش كردن. و در نسخ احاديث صدوق‏