لوامع صاحبقرانی جلد 1

عليه اعادة الوضوء و ان خرج ذلك منه الّا ان يكون مختلطا بالثفل فعليه الاستنجاء و الوضوء)(1)

و كسى كه حقنه كند يا شيافى بردارد يا چيزى نجسى بردارد بر او واجب نيست اعاده وضو و اگر چه آن حقنه يا شياف بدر آيد از او مگر آن كه مخلوط باشد به نجاست پس در اين صورت واجبست بر او استنجا و وضو ساختن به اعتبار بيرون آمدن نجاست يا به اعتبار بيرون آمدن حقنه يا شياف اين نيز رد است بر عامه كه ايشان هر چيزى كه از مخرجين درآيد ناقض مى‏دانند.

و روايت كرده است شيخ بسند صحيح از على بن جعفر از برادرش موسى بن جعفر (صلوات الله عليهما) كه گفت از آن حضرت سؤال كردم كه جايز است شخصى حقنه كند يا شاف بردارد و نماز كند و آنها با او باشد و بيرون نيامده باشد آيا وضوى او مى‏شكند؟ حضرت فرمودند كه وضوى او نمى‏شكند و نماز نمى‏تواند كرد تا آن را نيندازد ظاهرا منع نماز از آن جهت باشد كه چون شاف برمى‏دارد گاه باشد كه در اثناى نماز نجاسات درآيد و نمازش قطع شود.

و مع هذا شامل او هست حديث صحيحى كه از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) وارد است كه نماز مرد حاقن و زن حاقنه نماز نيست يعنى مرد و زنى كه بولشان آيد و نگاه دارند به اعتبار عدم حضور قلب و در حديث ديگر تا خود را سبك نكنند نماز نكنند چنانكه گذشت عدم قبول نماز زبين يعنى كسى كه مدافعه بول و غايط كند و بعضى باد را نيز گفته‏اند.

و على اى حال ظاهرا نهى بر سبيل كراهت باشد در شاف و حقنه، و محتمل است كه بر سبيل حرمت باشد و احتياط در ترك همه است تا او را حضور قلبى باشد كه متوجه جناب اقدس الهى تواند شد، و بعضى گفته‏اند كه نهى به اعتبار برداشتن نجاستست و اين ظاهر نيست كه نجاست اندرون تا بيرون نيايد حكم نجاست داشته باشد و اگر نه مى‏بايست نماز هيچ كس صحيح نباشد