لوامع صاحبقرانی جلد 1

هميشه اين كس در كار ازاله آن باشد خصوصا بر مذهب اكثر كه قايلند به آن كه هر گاه مشتبه باشد فضله مأكول اللحم بغير آن واجبست اجتناب از آن كه در اين صورت هر فضله كه ببيند مى‏بايد ازاله كند اگر چه بر تقدير نجاست مظنون آنست كه اصل طهارتست چنانكه احاديث صحيحه بر آن وارد است و خواهد آمد و اگر احتياط تواند كرد اجتناب احوط است.

(و لا باس به بول كلّ شي‏ء اكل لحمه فيصيب الثّوب)(1)

و باكى نيست در بول هر چيزى كه گوشت او را خورند كه به جامه رسد و بر اين مضمون احاديث معتبره وارد شده است و از آن جمله احاديث حسنه كالصحيح از زراره، و محمد بن مسلم، و عبد الرحمن بن ابى عبد اللَّه از حضرت امام محمد باقر و امام جعفر صادق (صلوات الله عليهما) وارد شده است.

و هم چنين در سرگين اسب و استر و خر احاديث كالصحيح بل الصحيح وارد شده است كه پاكست با كراهتى كه دارند پس در غير مكروه بطريق اولى با اتفاق جميع علماء شيعه و مؤيداتى كه خواهد آمد.

و هم چنين در نجاست بول و فضله حيوان غير مأكول اللحم احاديث كالصحيحه وارد شده است با اجماع در غير پرنده و در غير حيوانى كه نفس سائله نداشته باشد مثل كيك و شپش و مگس و امثال اينها و اگر چه بعضى گفته‏اند كه اينها نجس معفو است و على اى حال نماز در اينها مى‏توان كرد بى‏دغدغه.

(و لا باس بلبن المرأة المرضع يصيب قميصها فيكثر و ييبس [يا فيلبس‏])(2)

و باكى نيست بشير زن شيرده كه به پيراهن زن رسد و بسيار در آيد و خشك شود يا زن آن جامه را به پوشد و نماز كند و ظاهر آنست كه اگر شير دختر هم باشد ضرر به مادرش نداشته باشد چون تكليف به اجتناب از آن تكليف ما لا يطاق است.